Amper 15 jaar was Luc De Clercq toen hij in de jaren 70 samen met zijn vader de duivensport ontdekte. Nu, 45 jaar later, speelt Luc nog elke week met de duiven. Met winst in enkele kampioenschappen heeft de zestiger er een boerenjaar opzitten. Dat moet duivenliefhebbers met minder nobele bedoelingen geïnspireerd hebben om enkele van die prijsduiven te (laten) stelen. Vooral Aziaten en Russen hebben heel wat geld veil om met zo’n prijsduif uit te pakken.

“Ik trok deze ochtend wit weg toen ik omstreeks 8.30 uur mijn duiven ging voederen. De volière waar mijn kweekduiven zitten was helemaal leeggeroofd. Daar zaten 15 duiven die niet meer uitvlogen en voor het nageslacht zorgden. De dieven gingen wel proper te werk want achter hen trokken ze de deur van de volière weer dicht. Bij een ander duivenhok stond de deur wel nog open. Gelukkig was dat hok leeg. Een derde hok lieten ze onaangeroerd, waarschijnlijk omdat de toegangsdeur net naast onze woning zit", bedenkt Luc.

De duivenmelker is er zeker van dat zijn duiventil bewust is uitgekozen. “Alle wedstrijduitslagen zijn te raadplegen op PIPA (Pigeon Paradise, red.). Daar zie je meteen ook waar de topduiven zitten. Als je een kampioenschap wint, denken mensen gauw dat die duif vele duizenden euro’s waard is. Maar dat klopt helemaal niet. Iedereen schat die waarde anders in. Tenzij het om buitenlanders gaat uiteraard. Voor mij speelt het geld geen grote rol. Het is wel mooi meegenomen, maar de emotionele waarde ligt mij veel nauwer aan het hart. Mijn duiven zijn mijn passie. Ik heb er dan ook heel wat tijd ingestoken. Het amusement is mij veel meer waard dan het geld.”

Luc vreest dat hij zijn duiven nooit meer terug zal zien. “Tenzij er eentje kan ontsnappen. Of als ze de duiven na enkele kweekbeurten loslaten. Dan komen ze misschien terug naar huis. Maar daar reken ik niet op", zucht de man. 

Bij de buren zijn er voetsporen te vinden die leiden naar de volière. Dat kan de speurders helpen in hun onderzoek. “Daar is ook een draad doorgeknipt. Op die manier konden de dieven, uit het zicht, toeslaan.” 

Dat Luc kan rekenen op heel wat steun van collega-duivenmelkers, verzacht enigszins de pijn. “Het nieuws gaat als een lopend vuurtje rond onder de duivenmelker en velen hebben al gebeld om mij een hart onder de riem te steken. Dat doet deugd en geeft mij de moed om verder te doen.” Voor andere dieven heeft Luc nog een waarschuwing. “Vorige week nog sprak ik over het hangen van camera’s en het installeren van een alarm. Dat wordt nu een prioriteit", besluit Luc.