"Ik heb weer levenskwaliteit"

Een deel van de medische wereld had Lies zelfs al opgegeven... "Maar ik ben nogal een koppige en zou het tegendeel bewijzen", glimlacht Lies. "Via via kwam ik in maart bij professor Stefaan Van Gool terecht, een Belgische oncoloog die al geruime tijd vanuit Keulen opereert. Hij werkt met een experimentele immuuntherapie, die in België enkel mag worden toegepast op patiënten die echt terminaal zijn. Als ik daarop had moeten wachten... Ik trok dus naar Duitsland en had het geluk dat de therapie bij mij aansloeg. Jammer genoeg is dat niet bij iedereen het geval, maar ik ben er dus wél mee geholpen."

Om de zeven weken moet Lies drie dagen naar Keulen voor een 'onderhoudskuur' en dat levert resultaat op. Begin volgende week is ze dus weer weg. "In de loop van 2017 werden mijn kankerwaarden alsmaar beter. En ik voel me ook duidelijk beter in mijn vel. Oké, ik ben nog altijd sneller vermoeid dan vroeger en ik moet erg op mijn eten letten, maar ik kan ten minste weer buiten komen. Sinds kort kan ik zelfs één dag per week gaan helpen in basisschool Het Baronneke in Deurne, waar ik al acht jaar les geef. Ik heb opnieuw levenskwaliteit en daar ben ik professor Van Gool (die in ons land trouwens vrij omstreden is, red.) enorm dankbaar voor."


Echt genezen zal Lies in principe ook met Van Gools behandeling niet doen. "De hoop bestaat wel dat de therapie de kanker chronisch kan maken", aldus Lies. "Met andere woorden: dat ik er nog verschillende jaren een relatief normaal leven mee kan leiden. Hoeveel jaar exact? Daar kan men geen getal op plakken. Dokter Van Gool en zijn team kunnen me ook niks beloven, hé. Maar ik geloof dus in een positief vervolg. 'Uw gedachten zijn uw krachten', is mijn motto. Daarom probeer ik optimistisch te blijven."

Tot nader order gaat Lies dus verder met Van Gools therapie. Grootste nadeel is dat daar een stevig kostenplaatje aan hangt en dat daarvan niets wordt terugbetaald door het ziekenfonds. "Mijn eerste kuur in Keulen kostte ongeveer 50.000 euro. Elke bijkomende onderhoudskuur kost nog eens gemiddeld 3.000 euro. Financieel is dat dus een zware dobber." Gelukkig blijkt Lies over een massa familieleden, vrienden en sympathisanten te beschikken die voor haar in de bres springen. Lies werd overspoeld door een tsunami aan benefietacties. Mensen organiseerden een oldtimerbeurs, verkochten koffie en balpennen, organiseerden een quiz of een marktje of lieten zich sponsoren tijdens een wieler- of loopwedstijd.


"Ongelooflijk hoeveel mensen zich de afgelopen maanden voor mij hebben ingezet", slikt Lies. "Er waren zelfs mensen bij die ik maar oppervlakkig kende. Natuurlijk wil ik hier iedereen die me heeft geholpen nog eens van harte bedanken. Al geef ik toe dat het in het begin vreemd aanvoelde. Ik wou niet dat de buitenwereld medelijden met me had. Het bleek gelukkig geen medelijden, maar medeleven te zijn. Dat onderscheid heb ik nu wel leren maken. Al bij al leven we eigenlijk toch wel in een mooie wereld (lacht)."


De organisatoren van de benefietacties zochten vaak de media op om hun evenement te promoten. Dat was best even wennen voor Lies. "Ik sta normaal niet zo graag in de schijnwerpers, weet je. Maar in de loop van het voorbije jaar ben ik de media-aandacht anders gaan bekijken. Ik merkte namelijk dat mijn verhaal moed bleek te geven aan anderen in een soortgelijke situatie. Wekelijks krijg ik mails of Facebookberichtjes van mensen die steun bij me zoeken of praktische informatie vragen over mijn therapie."


Door alles wat ze meemaakte staat Lies - niet onlogisch - anders in het leven. "Langetermijnplannen maken doe ik niet meer. Ik ben alleenstaand en een gezin uitbouwen is in deze omstandigheden bijvoorbeeld geen thema. Ik pak de dag nu gewoon zoals hij komt en kan oprecht genieten van de 'kleine dingen' van het leven. Omgekeerd maak ik me ook niet meer druk in futiliteiten. Op die manier probeer ik het maximum te halen uit elke dag."