Lerares Nederlands bergt boekentas na zeventien jaar op om ambtenaar te worden: “Altijd graag les gegeven, maar tijden zijn veranderd”

Daar waar sommigen vechten voor een vaste benoeming in het onderwijs, laat Els De Smet haar ‘zeker postje’ bij Sint-Laurens in Zelzate schieten. “Al klopt dat niet helemaal”, zegt Els. “Ik heb vijf jaar de tijd om mijn functie als lerares Nederlands terug op te nemen.” Niet dat ze dat vandaag ook maar één seconde overweegt. “Integendeel, ik heb enorm veel goesting in mijn nieuwe uitdaging als sportfunctionaris. Weet je, ik ben zeventien jaar geleden letterlijk in het onderwijs gerold. Ik heb een diploma communicatiebeheer, maar omdat er zeventien jaar geleden een lerarentekort was, ben ik bij Sint-Laurens terecht gekomen. Het was een kwestie van vraag en aanbod.”

Niet dat Els zich haar keuze voor het onderwijs ooit beklaagd heeft. “Ik had best wel een roeping om les te geven. Ik gaf Nederlands en zakelijke communicatie. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik het beste van twee werelden kon combineren: de passie voor mijn vak en het doorgeven van een boodschap aan jonge mensen. Om van de vrijheid maar te zwijgen.”

Toch deed iets Els beslissen dat het genoeg was geweest. “Ik geef nu al vijftien jaar les in het beroepsonderwijs en dat kan best vermoeiend zijn. De jeugd is veel veranderd op die vijftien jaar tijd. Het is gewoon veel moeilijker om hen te boeien. Ze zijn ook een pak mondiger. Na de onderwijshervorming en het nieuwe M-decreet (dat zegt dat leerlingen met specifieke noden ook kunnen inschrijven in het gewone onderwijs, nvdr.) is het er vooral niet makkelijker op geworden. Het nieuwe decreet is enorm energievretend voor elke leerkracht die het goed voor heeft met zijn leerlingen. Als ik iets doe, moet het goed zijn. Maar op den duur had ik zoveel energie nodig om les te geven dat het gewoonweg niet meer lukte. Er was gewoon niet genoeg tijd om elke leerling de aandacht te geven die hij of zij verdiende en daar had ik het enorm moeilijk mee. Bovendien ben ik 41. Ik moet nog twintig jaar werken en voel me veel te jong en dynamisch om het gevoel te hebben dat dit het eindstation is. Het is gewoon tijd voor iets anders.”

Van een carrièreswitch gesproken, van lerares Nederlands naar sportfunctionaris in Zelzate. “Ik ben van Zelzate en dat heeft zeker mee gespeeld in mijn keuze. Ik heb altijd goesting gehad om iets voor deze gemeente en zijn inwoners te doen. Toen ik de vacature zag, heb ik geen minuut getwijfeld. Niet dat ik de meest sportieve persoon ter wereld ben, maar ik heb wel een passie voor sport. Het brengt mensen samen. Sport verenigt. De dynamiek als de Rode Duivels spelen is geweldig. Plots telt kleur, godsdienst of leeftijd niet meer. Ik sta enorm achter het principe van sport voor iedereen. Het mag best wat laagdrempeliger allemaal. Ik organiseer ook graag. Echt, ik sta te popelen om mijn schouders te zetten onder een nieuw sportbeleid in mijn fijne gemeente.”