48 jaar geleden, voor de laatste Belgische wereldkampioene op de weg moeten we terug naar Nicole Van den Broeck in 1973. Kon Lotte Kopecky in haar voetsporen treden? In eigen land startte onze landgenote als medefavoriet voor de regenboogtrui. Kon het? Kopecky toonde in de Vuelta in elk geval in vorm te zijn.

De winnares van de Kristallen Fiets bij de vrouwen kreeg op het WK de afscheidnemende Jolien D’Hoore mee in steun. Bij Nederland was uittredend wereldkampioene Anna van der Breggen dan weer aan haar laatste koers toe. Oranje kwam met een sterrenensemble naar de start in Antwerpen afgezakt, uiteraard.

In de heuvelzone dynamiteerden Brand en Van Vleuten de koers, nadat eerder op weg naar Leuven eigenlijk nooit echt sprake was van een vroege vlucht. De demarrages van Brand en Van Vleuten brachten slijtage, maar geen afscheiding. Alles zou gespeeld worden in de laatste ronden.

Het was Mavi Garcia die de finale opende. De reactie op de Wijnpers was niet min. Kopecky verzeilde even in de achtergrond, maar kon op een sterk nummer van D’Hoore rekenen om weer aan te sluiten. In de laatste ronde waren het opnieuw de Nederlandse vrouwen die samen met Niewiadoma de boel in de fik gooiden. 

Niemand raakte definitief weg en dus gingen we na de laatste beurt over de Wijnpers naar een sprint van een uitgedund peloton. Bergop was al duidelijk dat Kopecky niet haar beste dag had en dat bleek ook in aanloop naar de laatste rechte lijn. Kopecky kon zich niet positioneren, de Italianen deden dat wel. 

De Squadra Azzurra duwde Oranje weg en het was Longo Borghini die uitpakte met een royale laatste kilometer in dienst van Elisa Balsamo. De snelle Italiaanse werd op het perfecte moment afgezet, enkel Vos was nog in de buurt. De Nederlandse rook een vierde wereldtitel, maar kwam niet verder dan het achterwiel. 

Weer een wereldtitel voor Italië dus na Filippo Ganna in het tijdrijden en Filippo Baroncini bij de beloften. Balsamo barstte na de meet uit in tranen van geluk, bij Vos waren er tranen van ontgoocheling. Lotte Kopecky werd uiteindelijk 16de. De wereldtitel bij de beloften was voor Kata Blanka Vas.