Wat. Een. Koers. Op ruim 180 kilometer (!) van de streep reageerde Remco Evenepoel op een aanval van Benoît Cosnefroy. Ook Magnus Cort Nielsen schoof mee. Het drietal nam afstand van het peloton, waarna onder meer Kasper Asgreen en Primoz Roglic de sprong maakten naar de groep van Evenepoel. Zij reden in een mum van tijd een voorsprong van één minuut bij elkaar. Paniek alom in het peloton. Wat nu?

De Italianen, vooral Matteo Trentin, moesten vol aan de bak. Een nerveuze Evenepoel wilde voorop blijven, maar de samenwerking liep niet gesmeerd. Zo kwam het peloton na een helse achtervolging van circa vijftig kilometer opnieuw aansluiten. Ook de (onbekende) vroege vluchters werden meteen erna opgepeuzeld.

En toen moest er nog drie uur gekoerst worden... Heel wat renners zaten vroegtijdig door hun beste krachten heen. Maar Evenepoel niet. Op 90 kilometer van de finish ging de Belg opnieuw in de aanval. Onder anderen Andrea Bagioli, Valentin Madouas, Dylan van Baarle en Neilson Powless waren mee.

Nadien roerden de grote kanonnen zich in de achtergrond. Julian Alaphilippe pakte uit met een stevige demarrage op de Bekestraat. Onder meer Wout van Aert, Jasper Stuyven, Sonny Colbrelli, Mathieu van der Poel en Tom Pidcock hadden een antwoord in huis. En die groep knalde in één ruk naar de kop van de koers.

Drie Belgen voorin. Een verbluffende Evenepoel reed zijn kas leeg in dienst van kopman Van Aert, maar die kon niet mee toen Alaphilippe versnelde. De Fransman ging tot driemaal toe op de trappers staan, nét voor het ingaan van de slotronde zonderde hij zich af van de tegenstand.

Stuyven, Valgren, Van Baarle en Powless deden er finaal alles aan om Alaphilippe in te rekenen. Maar dat lukte niet. De Fransman soleerde naar de overwinning, zijn tweede wereldtitel op rij. Chapeau, faut le faire. Wat later won Van Baarle de sprint voor de tweede plek, Valgren werd derde. Stuyven viel met een vierde plek nét naast het podium. Zonde. Anticlimax voor de Belgen na een fantastisch WK.