Niks zonder Messi, alles zonder Ronaldo: de cijfers achter het pijnlijke contrast tussen wereldvedetten

Het hart, de longen en de hersenen van zijn land. Lionel Messi belichaamt zowat alle vitale organen van Argentinië. Zonder hem geen leven, zonder hem geen doelpunten. En zonder hem stond Argentinië allicht niet eens in deze kwartfinales.

Leeftijd is voor Messi geen obstakel. Die obsessie om wereldkampioen te worden doet hem opnieuw 22 lijken. De leeftijd waarop hij z’n eerste Gouden Bal won. Dertien jaar later heeft hij zeven van die exemplaren in de living staan. Maar nog geen wereldtitel. Laatste dans, laatste kans.

Niet dat de Zuid-Amerikanen al echt op kruissnelheid zijn. Anders dan pakweg Brazilië slaagden ze er nog niet in hun tegenstanders echt van de mat te spelen. En die nederlaag tegen Saoedi-Arabië, hoe lang geleden dat ook is, toont dat de mannen van Scaloni ook kwetsbaar zijn. Maar als ze verder willen geraken dan hun verloren WK-finale in 2014, zullen ze toch naar die 35-er van 1 meter 69 moeten kijken.

De Argentijnen weten dat. Bij ieder doelpunt springen ze hem massaal in de armen. Zag u de beelden toen hij de finale van de Copa América won? Messi op de knieën. Z’n ploegmaats vlogen hem als gekken om de hals. Ze spelen ook een beetje voor hem. Heeft hij doorheen de jaren afgedwongen.

Messi is de leading man van blauw en wit, in een team dat op zijn maat gemaakt is. Niet per se op elke positie de beste voetballer, wel de meest complementaire met Messi. Argentinië heeft van alle kwartfinalisten het meest de bal in eigen rangen. Ook dat is de invloed van Messi. In aanvallend opzicht komt het allemaal van zijn linker. Hij creëert meer dan het dubbel aantal kansen dan eender welke andere ploegmaat. Schiet meer dan dubbel zo veel op doel. Aangever en afmaker. Drie doelpunten en een assist in Qatar.

Hij viert ze allemaal - van hem of een ploegmaat - alsof het z’n eerste is. Alsof hij 22 jaar is en het allemaal nog maar net begint. Alleen de baard die het verraadt.

“Portugal is beter af zonder hem.”

De voor- en tegenstanders van Cristiano Ronaldo staan lijnrecht tegenover elkaar, misschien wel meer dan ooit tevoren. En die laatste groep neemt allicht toe in volgelingen na de taferelen in het Lusail Iconic Stadium. 6-1. En CR7 zat op de bank. Bondscoach Fernando Santos deed de keuze voor Ramos af als een tactische zet.

Een eeuwige discussie. In Manchester slaakt Erik ten Hag een zucht van opluchting. Hij was de eerste om CR7 op de bank te zetten. De grote vedette. Een beslissing die heel wat in gang zette, maar vooral afdeed aan de reputatie van de momenteel clubloze Portugees. Van dag één staat hij in de spotlights. Van de vermeende koude oorlog met Bruno Fernandes tot de norse blik na zijn wissel tegen Zuid-Korea.

Want tegen Zwitserland boezemde Portugal de concurrenten voor het eerst echt angst in. Tegen Ghana gooide het nog bijna onnodig drie punten te grabbel. De overwinning tegen Uruguay was evenzeer een dubbeltje op z’n kant. Om dan nog een slippertje te begaan tegen Zuid-Korea. Portugal morste met de kansen. Leek wat te aarzelen bij momenten.

Dan was dat met Gonçalo Ramos wel even anders. Drie goals uit vijf pogingen tussen de palen. Een pak efficiënter dan met Ronaldo voorin, die amper twee van zijn tien schoten tussen de palen wist te krijgen in de voorbije wedstrijden. Portugal was dominanter, vond makkelijker de ruimte om te counteren en leverde een complete prestatie zonder hun kapitein op het veld. Die keek toe langs de zijlijn. En zag dat het eigenlijk wel goed zat. Er kon een glimlach vanaf toen z’n concurrent scoorde.

Het is echter te simpel om nu te stellen dat de dagen van Ronaldo geteld zijn bij de nationale ploeg. Of aan de Europese top. Qua snelheid en flitsende dribbels heeft hij dan wel moeten inboeten, maar ervaring heeft hij voor tien. Vijf WK’s. En als ze straks een penalty moeten nemen, kun je er van op aan dat hij bovenaan dat lijstje staat. De ‘Siii’ in het stadion zal er niet stiller op worden.