Tien jaar geleden speelden Mahut en Isner een tennismatch van drie dagen met een basketbaluitslag (70-68): “Ik vergeet die cijfers niet zolang ik leef”

Ondergetekenden waren samen op Wimbledon 2010 als journalisten voor Het Laatste Nieuws ooggetuige van de historische marathonpartij. Die bewuste woensdag 23 juni begint onschuldig: op het Belgische menu staat onder meer een onderonsje in de tweede ronde tussen Yanina Wickmayer en Kirsten Flipkens. Maar de focus zou zich bij het ingaan van de avond snel verleggen, wanneer het nieuws in de perszaal van Wimbledon als een lopend vuurtje de ronde gaat: die vijfde set tussen Isner en Mahut begint wel héél erg lang te duren.

Isner en Mahut waren een dag eerder al begonnen aan hun eerste ronde, toen de match na vier sets bij een stand van 6-4, 3-6, 6-7 en 7-6 wegens de invallende duisternis werd stopgezet. Niets bijzonders, kort na de middag van de volgende dag beginnen ze aan het vervolg. De vertrouwde regen op Wimbledon blijft die dag weg, integendeel - de zon  schijnt volop boven terrein 18, een van de kleinere showcourts. De tribune zit lang niet vol bij de start van de vijfde set tussen Isner en Mahut. Maar acht uur later, wanneer de score al oploopt tot boven de 40-40, zou zelfs het magische Centre Court te klein geweest zijn om alle kijklustigen onder te brengen.

Geen zitje op court 18 is dan nog onbezet. De nieuwsgierigheid zorgt voor enorm gedrum langs de omheining, grote mensen zijn bevoordeeld. Ook een medialeger zoekt een doorkomen. Gelukkig is er het dak van het broadcast-centre, waar de tv-stations gehuisvest zijn. Dat dak geeft uitstekend zicht op baan 18 – van daaruit mogen journalisten met speciale pasjes het spektakel volgen. De duisternis begint al te vallen, maar geen van beide spelers wil kraken. Dat doet het scorebord wél: bij een stand van 47-47 blokkeert zowaar de elektronica.

Lopen doen beide tenoren dan allang niet meer, het lijkt meer op strompelen. Wel leggen ze alle energie in hun opslag, die hen niet in de steek mag laten. De toeschouwers houden de adem in als uitzonderlijk toch eens een breakpunt valt. Bijna tot opluchting van de fans knalt de serveerder dat weg. Zowel voor Isner als Mahut geldt de opslag als hun grootste wapen, waarmee ze hun carrière aan de top uitbouwden. Beiden zijn stevig uit de kluiten gewassen kerels, het heilige gras maakt het nog moeilijker om elkaars opslag af te snoepen. Bij een 59-59-stand heeft de scheidsrechter van dienst – ook hij klopt overuren – er genoeg van. De ontknoping van de match wordt door de duisternis opnieuw naar een volgende dag uitgesteld.

Op Wimbledon gaat die avond maar één wedstrijd over de tongen: Isner versus Mahut. Ook de andere toppers en levende legendes wrijven hun ogen uit: “In mijn wildste dromen zou ik niet durven denken dat een match zo lang zou kunnen duren”, zegt John McEnroe op de BBC. Roger Federer zegt dat hij niet meer weet of hij moet lachen of wenen: “Dit gaat mijn bevattingsvermogen te boven.”

Het verdict valt uiteindelijk toch op de derde dag. Na nog eens een dik uurtje tennis onder een massale publieke belangstelling benut Isner een breakpunt met een prima passeerslag. Hij valt met beide handen hoog in de lucht op de grond neer. 70-68 flikkert er op het scorebord. “Het is een basketbalscore”, zou Isner later aan ESPN zeggen. “Ik zal die twee cijfers nooit vergeten zolang ik leef.” Niet alleen de vermoeidheid, maar ook de trots over hun hoofdrol in de recordmatch van 183 games over 11 uur en 5 minuten, staat op hun gezicht getekend. De Wimbledon-organisatie beseft het historische gehalte en houdt een passende ceremonie, inclusief fotomoment met beide tenoren aan het scorebord. Bij beiden kan er zelfs nog een grapje af. “Ik kon nog uren doorgaan”, zegt Mahut. En Isner hoopt dat zijn kamergenoot de match opgenomen heeft: “Dan kan ik ze thuis nog eens herbekijken.”

Isner en Mahut beseffen dan al dat die uitzonderlijke match hun carrière misschien meer zal markeren dan eender welke toernooititel. “Zelfs op de dag van vandaag voel ik nog veel trots”, verklapt Mahut tien jaar later aan de RTBF. “Zelfs als ik mensen ontmoet die het circuit niet heel de tijd volgen, associëren ze mijn naam meteen met die wedstrijd. Ze weten nog precies waar ze op dat moment waren – in het kantoor, aan het luisteren naar de radio in de wagen of op een barbecue met vrienden. Net zoals ik me herinner wat ik deed op het moment dat Frankrijk het WK voetbal won.”

Lees ook: 

Onze tennisspecialist Filip Dewulf over Djokovic: “Je vraagt je af of hij niet de wereldkampioen ‘eigen ruiten ingooien’ is geworden”

Vader Djokovic haalt uit naar Federer: “Roger, voed je kinderen op, ga skiën, doe iets, man!”