‘Tetitatutis’. Je hoorde het vaker de voorbije dagen. Dat dit gecomprimeerde Covid-seizoen niets te vroeg op zijn laatste benen loopt. En de rollercoaster stilaan tot stilstand mag komen. 21 oktober is een datum waarop de focus in normale tijden voluit op het veldrijden komt te liggen. En wegrenners net als bomen hun bladeren verliezen en aan een welverdiende vakantie toe zijn. Die teneur zette zich door in de Men Classic Brugge-De Panne. Met liefst 110 (van de 159) stapten ze er vroegtijdig uit. Voetnoot. Hulde vooral voor de 49 anderen. Die nog één, allerlaatste keer de show verzorgden. Koers op zijn Vlaams, beukend tegen de harde wind, vechtend tegen weerelementen die nostalgisch doen denken aan april. Actie, verbetenheid, dramatiek (ai, Mathieu van der Poel). En een Belgisch Flandrien-podium: Lampaert, Declercq, Merlier. Genieten!

188,7 kilometer in plaats van de oorspronkelijke 202,6: het was meer dan genoeg. Na twee stormachtige passages door De Moeren greep de organisatie verstandig in. “Schrappen, die derde doortocht. Té gevaarlijk.” Even herrekenen, bijstellen en doorbriefen. Hét sein bij Deceuninck-Quick.Step om de messen te slijpen. Vijf in de kopgroep van 24 werden er na enkele genadeloze kopbeurten vier op dertien en zelfs vier op zeven. Asgreen, Lampaert, Declercq, Van Lerberghe. Trainingsmaats, de laatst drie. Met ook nog Rickaert (Alpecin) er vooraan bij werd de Men Classic zomaar omgetoverd tot ‘GP De Melkerie’. “Leuk”, vond Lampaert dat. Met excuses aan eenzaat Rickaert. “’t Is niet dat we elkaar in de vernieling reden. Maar cadeaus zaten er met de aanwezigheid van zijn ploegmaat Merlier natuurlijk niet in.”

Dat ze het in geen geval op een spurt mochten laten uitdraaien, begreep Lampaert. Want dat zou met Merlier, Degenkolb en Trentin hun doodvonnis betekenen. “Ik voelde me heel goed, schoof op een bepaald moment mee met Trentin, kwam plots op kop en ben dan vol doorgegaan. Eens het gat ‘geslegen’ wist ik dat ze hard zouden moeten fietsen om me terug te pakken.” ‘Skarten’, was het in Lampaerttaal toch nog. “De kilometers tot de finish duurden lang, met die zware tegenwind. Maar met deze superbenen lukte het. Dju, vint. Wat had ik in de flow graag zondag nog Parijs-Roubaix meegepikt. Ik ben ervan overtuigd dat ik ook daar een sterke koers had gereden. Doodzonde dat de Helleklassieker sneuvelde. Echt vloeken. Maar ja, wat ben ik ermee? ik kan niet anders dan het te aanvaarden.”

Trainen in het Bos van Wallers, om dat onzalige gevoel te compenseren? Neen, Lampaert vond het geen optie. “Samen met Astridje (zijn vriendin, red.) in de zetel kijken naar de Giro en de Vuelta, ja. Less is more. (lacht) Ik ga niet veel meer doen nu. Een week of drie de riem er af. Mijn lichaam zichzelf eens laten ‘herzetten’. Dat beetje decompressie mag wel na één van mijn beste seizoenen ooit. Misschien wel het állerbeste. Tweede in de Omloop, vierde in de BinckBank Tour, vijfde in Gent-Wevelgem en de Ronde van Vlaanderen, winst in Brugge-De Panne: dat zijn resultaten waarmee ik kan buitenkomen. Jammer van die zware aanrijding in Kuurne, waarna ik wekenlang sukkelde met mijn heup. En die sleutelbeenbreuk in Milaan-Turijn. Soit. Zoals gezegd: Tijd voor wat rust. Om dan, rond 15 à 20 november, opnieuw op te bouwen naar volgend seizoen. Dat gezien de huidige coronasituatie nog veel vraagtekens oproept. Wat krijgen we straks? Niemand die het weet.”

Lees ook:

Mathieu van der Poel stelt het goed en hoeft dan toch niet naar ziekenhuis na val in gracht