De laatste eendagsklassieker werd zondag tussen Chartres en Tours gereden, met in volle finale 10,7 km onverharde stroken door de wijnvelden. Een parcours dat vorig jaar niet op ieders goodwill kon rekenen en de reden was waarom Deceuninck-Quick Step dit jaar weg bleef.

Een Belgische ploeg minder dus, maar dat belette niet dat één landgenoot besliste om toch mee te schuiven in de vroege vlucht. Tom Dernies waagde zijn kans, samen met Adam De Vos, Tony Hurel, Andreas Stokbro, Mathijs Paasschens en Samuel Leroux. Vier minuten kregen ze maximaal van het peloton waar Cofidis samen met Groupama-FDJ de kop nam.

De wind blies hard onderweg, hetzij op de kop, hetzij langszij en dat zorgde er voor dat het peloton in waaiers werd getrokken. Al snel kregen we nog slechts een ‘peloton’ van 50 met nagenoeg alle grote namen. Het snelle koersverloop zorgde er ook voor dat de vluchters vroeg werden opgeraapt.

Op 70 km van het eind besloot titelverdediger Kragh Andersen vervolgens om in de aanval te gaan. Hij kreeg Boy van Poppel met zich mee en in geen tijd verzamelden ze 55 seconden bonus. Jelle Wallays zag het gevaar en trok in de tegenaanval op 52 km. Intussen was Van Poppel al achtergelaten door de Deen die stevig doortrok. Wallays bleek evenwel nog sterker en beende de Deen bij. Lang reden ze niet samen, want Andersen kreeg af te rekenen met een lekke band. Het was nog ver, ruim 40 km, en de West-Vlaming moest alleen op pad.

Achter hen verliep de achtervolging moeizaam door de opeenvolging van onverharde stroken en ook de vele lekke banden. Ondermeer Niki Terpstra reed twee keer lek, ook Stefan Küng werd niet gespaard. Wallays dikte intussen zijn voorsprong aan tot anderhalve minuut op 30 km van het eind en veel werd daar niet meer vanaf gedaan. Enkele renners trokken wel in de tegenaanval, onder meer Julien Vermote en Tony Gallopin, maar zonder succes. Met Nikolas Maes had Wallays nog een uitstekende ploegmaat achter hem die de achtervolging blokkeerde. Uiteindelijk telde Wallays nog 1 minuut op 10 km van het eind en waagde Naesen samen met Terpstra nog zijn kans.

Het was te laat, de zege was voor Wallays. In de sprint om de tweede plek drong Naesen niet aan. Hij finishte als derde. Met Amaury Capot (5de), Aime De Gendt (6de), Bert De Backer (8ste), Kevyn Ista (9de) en Julien Vermote (10de) eindigden nog vijf andere Belgen in de top tien. 

“Het was zeker niet de bedoeling om zo vroeg al alleen te gaan”, gaf Wallays na de koers . “Ik hoopte dat er nog wat andere jongens mee zouden gaan, maar dat gebeurde niet. Dan zat ik bij Andersen en die reek lek. Plots was ik alleen en dus zat er niets anders op dan solo verder te gaan. Nu goed, ik had een goed gevoel van bij de start, al een paar weken eigenlijk en naar deze koers toegewerkt. Op een gegeven moment moet je er dan gewoon vol voor gaan en gelukkig met een ‘happy end’.”

In 2014 versloeg Wallays de Fransman Thomas Voeckler in de sprint. Kan hij de zege van toen vergelijken met die van zondag? “Neen, dit is helemaal anders. Toen zat ik in een vroege vlucht, hadden we de hele dag meewind en was het nog zonder die onverharde stroken. Vandaag blies de wind bijna de hele dag tegen en was er ook even zijwind, waardoor het op waaiers werd getrokken. Dat maakte de koers veel harder.”

“Deze zege betekent veel voor mij, zeker na zo’n seizoen waarin het heel vaak fout liep en ik mijn doelen niet haalde. Ik miste het voorjaar door die zware valpartij in San Juan, daarna viel ik net naast de Tourselectie, werd ik ziek in de Vuelta. Er was veel tegenslag, maar nu, in deze koers, die ik ook al won bij de beloften, win ik wel en het is heel fijn om het seizoen op een positieve manier te eindigen.”

Oliver Naesen eindigde vorig jaar als vierde in Parijs-Tours, in de editie van 2019 werd het een derde plek nadat hij de sprint om plaats twee verloor van Niki Terpstra. “Ik drong niet meer aan”, zei hij na afloop. “De tank was leeg.”

Naesen voelde zich nochtans sterk, maar winnen zat er niet in. “Ik voelde me heel goed vandaag”, zei hij, “maar als je zo’n lange finale hebt, is het niet gemakkelijk. Ik kon niet alle vuile werk opknappen en ik had een beetje het gevoel dat ze me enorm viseerden in de achtervolging. Bovendien stuiten we op een ongelooflijk sterke Jelle Wallays. Hij had blijkbaar een uitzonderlijke dag en dit is een ‘grote numero’ van hem. Hij verdient de zege.”

Naesen sprong nog weg uit wat restte van het peloton en ging met Terpstra op zoek naar Wallays. “Maar hij was al ver weg. Op het eind zat ik stikkapot en drong ik niet meer aan voor de sprint. Ook al was Niki twee keer teruggekeerd na een lekke band, toch voelde ik dat hij frisser was dan mij en er zat niets meer in de tank om te sprinten. Dus dat deed ik ook niet.”

Naesen won een rit in de Binckbank Tour en verzamelde tal van ereplaatsen. “Ik ben blij met mijn seizoen”, eindigde hij nog. “Ik voel dat ik opnieuw progressie heb gemaakt, maar ik zou gewoon graag meer willen winnen. Een zege per jaar is niet genoeg, al weet ik wel dat veel renners zo’n erelijst maar al te graag zouden willen voorleggen. Mijn beste herinnering is mijn tweede plaats in Milaan-Sanremo, op het podium staan in zo’n select gezelschap was toch wel een bijzonder moment.