Te ver? Te duur? Ploegen hebben vragen bij crossen in New York en Johannesburg, terwijl UCI ook droomt van Tokio en Peking

“Laat me eerst zeggen dat wij de wereldbeker goedgezind zijn. Het is het meest prestigieuze klassement en als de organisatie erin slaagt om het veldrijden meer uitstraling te geven door zich te tonen in wereldsteden, dan juichen wij dat toe. Op twee voorwaarden: als ze willen dat wij naar Amerika en Afrika gaan, dan moet daar iets tegenover staan. De reis naar Waterloo en Fayetteville kost ons 40.000 euro, voor vier renners, een ploegleider, twee verzorgers en een mecanicien. De renners zelf betalen daarvan elk 5.000 euro. Als wij de hele wereld moeten rondreizen, moet dat vergoed worden. Wat mij betreft mag dat via een verplaatsingskost, maar even goed via een ploegenklassment met prijzengeld.”

“Daarnaast vind ik herkenbaarheid belangrijk. Het heeft geen zin om één keer naar New York te gaan. De sport is meer gebaat bij vaste waarden, bij crossen die tot een klassieker kunnen uitgroeien. Zo bind je de supporters aan je. Als aan die voorwaarden wordt voldaan, zeg ik volmondig ja tegen deze wereldbeker. Anders moeten ze niet op mij rekenen. Als de verre verplaatsingen ten koste van ons budget gaan, dan is dat een probleem. Dan is de jeugd de dupe: dan gaan we minder in jeugd kunnen investeren en minder jongens en meisjes een contract kunnen geven. Daar zou de sport ook niet beter van worden. Conclusie: er zijn enkele voorwaarden voor crossen in wereldsteden, maar op dit moment ben ik de plannen van de wereldbeker goedgezind.”

“Het is goed dat er aan de verdere internationalisering van het veldrijden wordt gedacht, maar voor ons zou consolidatie prioritair moeten zijn. Benidorm en Dublin waren een succes, en dat moet nu eerst bestendigd worden. Daar moet een stevige basis voor vele jaren worden gelegd. New York als vervanging van de Amerikaanse crossen die er nu zijn (Waterloo en Fayetteville, red.) lijkt een verbetering, maar is de tijd al rijp om er alweer een nieuw continent bij te nemen? Dat is een grote stap. Wij stellen ook de vraag hoe de sponsors gaan reageren. Is het een meerwaarde voor lokale spelers als Baloise, Pauwels Sauzen en Crelan? Misschien focussen zij liever op het regionale circuit. De nieuwe bestemmingen zijn niet voor iedereen even opportuun. Als team zijn wij in principe nooit tegen internationale competitie, het is ook niet helemaal nieuw voor ons, want in het mountainbike koersen we ook in Zuid-Afrika en Amerika, maar voor het veldrijden is het misschien iets te vroeg.”

“De UCI maakt er al langer werk van om de cross internationaler te maken”, weet Niels Albert. “Er zullen altijd voor- en nadelen zijn. Een cross in Londen of New York is uiteraard een ervaring, maar ook een opgave. De financiële kost is daarbij doorslaggevend. Er zijn weinig of geen transportkosten voorzien vanuit de federatie of vanuit de UCI. Die kost valt dus volledig op de renners of de ploeg. Daar zullen ze in de toekomst rekening mee moeten houden. De financiële kost, de verplaatsing en de vermoeidheid na een drukke winter maakt het een moeilijke puzzel.”

“Door de jetlag, de kost en de vermoeidheid zullen er na verloop van tijd ook renners afhaken. De dagprijs voor renners die rond de tiende plaats zweven, weegt niet op tegen de kosten die ze moeten maken om de verplaatsing te maken. Een trip naar Amerika kost al snel een tienduizendtal euro. Uiteindelijk zullen er nog drie of vier toppers overblijven die de kost kunnen maken.”

“De achterliggende reden van de internationalisering van het veldrijden lijkt mij de droom van de UCI om het veldrijden ooit olympisch te maken. Om dat te realiseren, moeten ze een internationaal publiek aantrekken. Bijna elke discipline van de UCI is al olympisch, dan kan het veldrijden in hun ogen niet achterblijven.”