Sean Kelly: de Ierse boerenzoon die het schopte tot één van de beste klassieke renners ooit. Maar hij bleef ook achter met wonde die nog altijd niet geheeld is

Eind jaren zeventig, toen het wielrennen gedomineerd werd door Italianen, Belgen en Fransen, trok een jonge Ierse boerenzoon naar het vasteland om er zijn geluk te beproeven als profrenner. Sean Kelly vond onderdak bij de Belgische Flandria-ploeg van Briek Schotte, waar hij moest knechten voor Freddy Maertens en Michel Pollentier. De stille ingetogen jongeman met het rode haar leerde al snel hoe zwaar het leven van een wielerprof kon zijn, maar klagen deed hij nooit. Kelly deed zelden zijn mond open aan de ontbijttafel of tijdens de tactische bespreking. Sean sprak liever met de pedalen. Onder de vleugels van oerflandrien Briek Schotte ontbolsterde het jonge Ierse wielertalent bij Flandria. Kelly volgde Michel Pollentier naar Splendor, en hoewel hij nadien nooit meer voor een Belgische ploeg zou rijden, bleven Belgen toch de rode draad vormen doorheen de rest van zijn carrière.

Hij vond een warm nest in Vilvoorde bij de familie Nys. Herman en Elise namen de wat stuurse Ier in huis uit en zagen hem uitgroeien uit tot één van de beste klassieke renners aller tijden. Zijn eerste klassieke zege behaalde hij in 1983. Kelly won een beklijvende Ronde van Lombardije, dankzij een “vriendendienst” van Claude Criquelion. Een jaar later was hij de laatste renner die Parijs – Roubaix en Luik – Bastenaken – Luik in hetzelfde jaar kon winnen. 

Toen hij in 1977 de deur van de familieboerderij in Curraghduff achter zich dicht trok, droomde hij van een bescheiden wielercarrière. 

Toen hij in 1992 zijn fiets aan de haak hing stonden er naast ontelbare ereplaatsen, een zege in de Vuelta, 7 overwinningen in Parijs – Nice ook 9 monumenten op zijn palmares. Toch gaapt er een gat in zijn erelijst. Kelly strandde drie keer ( 1984, 1986, en 1987) op de tweede plaats in de Ronde van Vlaanderen.

Belga Sport ging op zoek naar de ziel van de laatste Flandrien en waarom het net niet lukte. Want driemaal was hij de beste man in koers en toch glipte de zege in de Ronde van zijn tweede vaderland hem door de vingers. Een wonde die vandaag nog steeds niet geheeld is.