Quick.Step-Alpha Vinyl weigert handdoek te gooien in strijd met Jumbo-Visma: “Ze zijn nog niet klaar met ons”

Taaienberg, 80 kilometer van het einde. Wout van Aert schudt een eerste keer aan de boom. Bij het zestal in zijn spoor: enkel Asgreen. “We waren niet meteen mee”, zag ploegleider Wilfried Peeters. “Oké, we konden de situatie nog wel rechtzetten. Maar het kostte krachten.” Paterberg, nog 42,5 kilometer te gaan. In de aanloop rijdt Sénéchal lek, wat de numerieke vertegenwoordiging van Quick.Step-Alpha Vinyl na de capitulatie van Ballerini op de Stationsberg in geen tijd van 3 op 1 brengt. De tandem Van Aert-Laporte zet aan. Asgreen draait pas als vijfde op. Peeters: “Te ver. Derde, had dat moeten zijn. Op het wiel. Je wéét gewoon dat het daar gebeurt. Als de twee beste renners in koers versnellen en er valt achter hen een gat, krijg je dat nadien niet meer dicht.”

Cruciale fases, waren het. Vermoord door het gele blok in twee bedrijven. Asgreen pleitte schuldig. Maar drukte tegelijk zijn onmacht uit. “Jumbo-Visma koos het juiste moment. Ik had niet de benen om te volgen. De laatste naweeën van mijn Covid-besmetting? (haalt de schouders op) We zijn vijf, zes weken later. Haast onmogelijk, toch? De vaststelling is simpelweg dat ik op dit moment niet zo goed ben als Wout en co. Ontgoocheld? Ja, natuurlijk. It’s not funny to get your ass kicked like this.” Even verderop vloekte Sénéchal binnensmonds. «Bij mij zijn de benen er wél. Daar ben ik zeker van. Maar die pech… excuseer me, maar… çe me fait chier. Ik krijg er het sch*** van.” De Fransman zei het tot twee keer toe.

En toen kwam ze, dé vraag. Of het niet stilaan gaat enerveren, dat het team het onderspit delft in koersen waarin het in principe uitermate dominant zou moeten zijn. Sénéchal reageerde als door een wesp gestoken. Vriendelijk en correct, daar niet van. Maar wel behoorlijk fel. “Non! Jullie moeten ophouden met te zeggen: ‘Quick.Step est fini, ils sont nuls’. De waarheid is dat wij hetzelfde niveau halen als vorig jaar, maar dat Jumbo-Visma zoveel sterker is geworden. En dat het ons ook aan een beetje geluk ontbreekt. De mecs qui tombent malades, jongens die ziek worden (Honoré viel opnieuw uit, waardoor de ploeg met slechts zes renners startte, red.). Andere pech ook. Dat doet ons collectief vermogen met 10% afnemen. Maar we mogen de moed niet verliezen. We blíjven de uitdaging aangaan. Het seizoen is nog lang, er komen nog zoveel koersen aan.”

Ook Peeters bekeek het (voorzichtig) optimistisch. “We hadden meer verwacht, dat geef ik toe. Anderzijds bespeur ik toch wel wat progressie. We zijn ook niet compleet weggereden. Zondag, in Gent-Wevelgem, komt Jakobsen erbij. En Lampaert, al wordt het niet evident voor hem in zijn eerste wedstrijd na zijn ziekte. Voor de Ronde van Vlaanderen, volgende week zondag, maak ik me nog geen zorgen. Dat wordt een totaal andere race. Hopelijk strijden we tegen dan opnieuw met gelijke wapens. Want dat is momenteel niet het geval.” 

Het is wat het is, vond Asgreen. “Het enige wat we kunnen doen nu is naar huis gaan, de koers analyseren en terugkeren met een beter plan.” Dé hamvraag daarbij is wel: is deze Van Aert te verslaan? “Dat is hij zeker”, meent de Deen. “We just have to figure out how. (lacht) We moeten alleen nog uitvogelen hoe.”