Peter Sagan, die felicitaties krijgt van Remco Evenepoel, na deugddoende zege: “Hey, ik leef nog”

Vandaag kregen de renners opnieuw enkele pittige beklimmingen voorgeschoteld, wat perspectieven opende voor de vluchters. Al snel reed een sterke kopgroep weg, met daarbij Philippe Gilbert. Zijn vijf metgezellen: Manuele Boaro, Stefan Bisegger, Quinn Simmons, Joey Rosskopf, Mathias Reutimann. Ze reden een goede drie minuten bij elkaar. Onderweg griste bergkoning Simmons alle punten mee op de klimmetjes.

In het peloton geloofden vooral Peter Sagan en Alexander Kristoff in ritwinst. Zij lieten hun ploegen dan ook het leeuwendeel van het werk doen. Ook Bahrain Victorious, de ploeg van leider Williams, deed zijn duit in het zakje. Zo reed Gilbert (die op 2'02" stond in het klassement) dan wel een hele dag virtueel in het geel, hij vormde nooit echt een bedreiging voor de Britse leider.

Op het voorlaatste klimmetje barstte de strijd voorin los en Boaro en Reutimann moesten passen. De leiders kwamen zo met vier boven, maar in de afdaling achtte Bissegger zijn moment gekomen. Hij reed vol risico weg en sloeg meteen een mooie kloof op zijn medevluchters. Die werden op 20 kilometer van de streep ingerekend door het peloton, dat ook op amper 40 seconden van de Zwitserse hardrijder volgde.

Bissegger vocht voor wat hij waard was, maar op 11 kilometer van de streep werd ook hij ingerekend. We maakten ons op voor een massasprint. De levensgevaarlijke finale werd nog ontsierd door een zware valpartij waarbij onder anderen Schachmann, Asgreen en Van Wilder betrokken waren. In de sprint zette Sagan fors aan en niemand kwam nog over de Slovaak. Bryan Coquard sprintte naar een tweede plek, Alexander Kristoff werd derde. De Brit Stephen Williams behoudt het geel.

Voor Sagan was het de eerste overwinning van het seizoen. De allereerste ook voor zijn nieuwe Franse team TotalEnergies. “‘Vandaag is je enige kans in deze ronde’, drukte de ploegleider me op het hart. Dus besloten we er vol voor te gaan. Ergens móet dat ook. Zwitserland is pure voorbereiding op de Tour, waar alles een stuk belangrijker is. Ik kan ook de hele dag in het peloton blijven zitten en gewoon binnenrijden. Maar dat heeft geen zin. Daarvoor ben ik niet naar hier gekomen.”

Begin januari werd de drievoudige wereldkampioen samen met broer Juraj getroffen door Covid-19. En reed vervolgens een non-voorjaar. “Verschrikkelijk was het. Ik reed geen deuk in een pakje boter, vocht met mijn lichaam. Ik voelde pijn in de benen die ik niet gewoon ben en was niet in staat om te herstellen. Vlakke ritten in een ronde reed ik niet uit. Niet normaal. De ploeg bleef me steunen in moeilijke tijden. Jullie, journalisten, schreven intussen I don’t know what. Geen probleem, het is jullie job. Maar hey, ik leef dus nog. Dat toon ik nu wel aan. Ik zeg niet dat alles plots achter de rug is. Maar ik kan weer winnen. And my mind is better than ever before. Wat ik wel geleerd heb: life is life. Winnen is niet het allerbelangrijkste. Gezond zijn is dat wel.”