29 april 1978. De 23-jarige Patrick Lefevere komt op z’n eentje al juichend over de streep in de vierde etappe van de Vuelta. Dag op dag 43 jaar geleden. “Het was de laatste grote profzege uit mijn (renners)carrière”, blikt Lefevere aan de telefoon terug. “Een maand eerder had ik Kuurne-Brussel-Kuurne gewonnen. Ik was goed op dreef, maar toen werd ik ziek in de Driedaagse De Panne, waar het heel slecht weer was.”

Lefevere wordt niet veel later (na die ziektekiemen) door zijn ploeg Marc Zeepcentrale Superia geselecteerd voor de Ronde van Spanje, die destijds in april doorging. “Ik voelde me pas tien dagen voor de start van de Vuelta klaar om te koersen. Dus ik ging niet naar ginder met het idee om een rit te winnen, integendeel”, vervolgt de West-Vlaming.

Rit vier in de Ronde van Spanje. Het is bar koud en de wind blaast de lente helemaal weg. “Een echte waaierdag”, herinnert Lefevere zich. “Het parcours bestond grotendeels uit een lange en brede rechte baan, met hellingen zoals de Nieuwe Kwaremont (zonder kasseien zoals de Oude Kwaremont, red.). Dat in combinatie met die wind... De Spanjaarden hadden daar ontzettend veel schrik van.”

De Spaanse klimmers staan met dichtgeknepen billen aan de start in León. Hun vrees wordt al snel werkelijkheid. Koersen in Vlaamse omstandigheden, ligt hen niet - ze worden vanaf het begin letterlijk weggeblazen. “Wij Belgen en Nederlanders hadden dat juist graag. Ook Bernard Hinault, die enkele weken later met de Vuelta zijn eerste grote ronde won, wreef zich in de handen.” 

“We raakten vrij snel met een groepje voorop. En ik demarreerde in de slotfase. Ik dacht dat het nog vijf kilometer tot de finish was, maar ik moest nog twintig kilometer afleggen”, lacht Lefevere. “Uiteindelijk hield ik toch stand. Ook omdat enkele ploegmakkers in de achtergrond afstopten en Hinault er niet wakker van lag dat een ‘kleine Belg’ met de ritzege ging lopen. Hij was blij dat hij zonder kleerscheuren de aankomst had bereikt.”

De jonge Lefevere, amper 23 lentes jong, staat te glunderen na zijn triomf in aankomstplek Valladolid. Ruim een jaar later stopt hij midden in het seizoen met koersen. Waarom? “Ik had een ideaalbeeld. Ik was een grote fan van Eddy Merckx. En hij had in Tervuren een mooie witte villa, met een kelder waar zijn auto’s en fietsen stonden. Ik wilde ook zo’n huis. Maar naarmate mijn carrière vorderde, werd mijn huis alsmaar kleiner. Op den duur was er zelfs geen garage aan”, grinnikt Lefevere.

“Ik verdiende als renner 22.000 frank (550 euro, red.) per maand. Toen zei ik tegen mezelf: ‘Dit is niet wat ik wil.’ Ik besefte ook wel dat ik nooit de Tour de France of Ronde van Vlaanderen zou winnen. Dus besloot ik me aan iets anders te wagen. Maar voor de duidelijkheid: toen ik stopte met koersen, had ik nog géén idee wat ik ging doen.”

Het vervolg is gekend: van wielrenner naar ploegleider. Hoeveel tijd zat daar eigenlijk tussen? “Twee dagen”, lacht Lefevere. “Ik werd opgepikt door mijn toenmalige sponsor Marc Zeepcentrale. Er was destijds geen sprake van een deftige boekhouding binnen het team en ze wisten dat ik een opleiding tot boekhouder had gevolgd. Ze wilden iemand die het budget bij elkaar kon houden en tweede ploegleider werd. Ik was de geschikte man. En zo is het begonnen...”

Komt het ooit nog goed met Chris Froome? “Hoop dat ik op een dag opsta en me weer de oude voel”

Onze chef wielrennen over het klassieke voorjaar: “Lefeveres ploeg is er niet minder waard op geworden, maar waar gaat het naartoe met Lotto-Soudal?”