Nathan Van Hooydonck over overlijden pasgeboren zoontje: “Ik heb het helemaal nog geen plaats kunnen geven. Maar ik ben wel op de goeie weg, denk ik”

“Best oké”, omschreef Van Hooydonck zijn gemoedstoestand in Bonalba. “Ik heb geen fijne tijd achter de rug. Pas op 1 januari, daags na de begrafenis van Thiago, ben ik opnieuw beginnen fietsen. Meteen een uur of vier. Daar heb ik veel voldoening uit gehaald. Want vooraf vreesde ik: ‘Als het nú niet lukt, weet ik echt niet hoe eraan te beginnen.’ Tot dan had ik er totaal geen behoefte aan gehad. Niet de fysieke en mentale kracht voor kunnen opbrengen. Ik wilde alleen maar bij Alicia zijn. ‘Iets’ doen met haar. Wandelen, bijvoorbeeld. Samen onze zinnen verzetten. Zij sleurt me doorheen deze k**periode. Ik heb het helemaal nog geen plaats kunnen geven. Maar ik ben wel op de goeie weg. Denk ik.”

De naam Alicia valt vaker. Van Hooydonck kan niet genoeg benadrukken hoeveel zijn vriendin voor hem betekent in het hele verwerkingsproces. “We praten veel. Onze emoties verschilden nogal. Ik had het moeilijk op momenten dat het beter ging met haar. En andersom. Maar doorgaans was zij toch een stuk sterker dan ik. Ze steunt me voluit in alles wat ik doe. Zo overtuigde ze me ook om naar Spanje af te zakken, ook al voelde ik mezelf daar schuldig bij. ‘Nergens voor nodig, ga maar’, klonk het. ‘Ik denk dat het je goed zal doen. En ben je het na drie dagen beu, kom je gewoon weer lekker naar huis toe.’ Nooit gedacht dat ik hier nu zou zitten. Maar al bij al ben ik blij dat ik met de jongens kan fietsen en weer een beetje kan leven als een prof. Al lukt het de ene dag al wat beter om het van me af te zetten dan de andere.”

Over een mogelijke conditionele achterstand maakt Van Hooydonck zich niet de minste zorgen. “Mijn coach zegt dat ik er ondanks alles redelijk goed voor sta. Dat schenkt vertrouwen En was het níet zo, dan zou het me niks kunnen schelen. Ik probeer gewoon zo hard mogelijk te trainen en snel weer beter te worden. Zonder mezelf fysiek of mentaal pijn te doen. Dat is de afspraak.” Ook vanuit Jumbo-Visma zelf krijgt Van Hooydonck alle steun. “Zo vroeg en kreeg ik hier een kamer apart, omdat ik toch vaak bel met het thuisfront en dan liever alleen ben. Daar ben ik het team zeer dankbaar voor.”

Sportief gezien wordt Van Hooydonck in de Vlaams-klassieke lente opnieuw één van de belangrijke werkpaarden in dienst van Wout van Aert. Zijn aanlooptraject is dan ook zo goed als identiek aan dat van zijn kopman. “In koers moet ik ervoor zorgen dat ik constant bij hem in de buurt blijf. Dat hij goed gepositioneerd zit en, als hij iets nodig heeft, op mij kan rekenen. Die missie alleen al brandt me nu, in moeilijke omstandigheden, vooruit. Ik wil er straks 100% staan.” Van Hooydonck schuift zijn eigen ambities met plezier aan de kant. Maar als er één klassieker is waarin hij zelf ook zijn rol hoopt te spelen in de finale dan is het wel... (enthousiast) Parijs-Roubaix! Rijd ik daar geen twee keer lek vorig jaar, finish ik in de top tien. Wat Florian Vermeersch deed, moet ik ook kunnen. Daar ben ik vast van overtuigd.”

Lees ook: Wout van Aert onthult voorjaar: géén Strade Bianche, wel debuut in Parijs-Nice