Le numéro du jour. Meest succesvolle Tour voor België in 37 jaar

Jasper Philipsen schonk ons land de zesde etappezege in deze Tour. De laatste keer dat België zes ritten won, dateert van 1985. Rudy Matthijs schoot toen drie keer raak, net zoals Philipsen won hij ook op de Champs-Elysées.

Philipsen tekende voor twee ritzeges, Wout van Aert zegevierde driemaal en Yves Lampaert zette de openingstijdrit op zijn naam. Zes overwinningen in totaal. De meest succesvolle Tour voor België in 37 jaar.

Een emotionele Wout van Aert zette de individuele tijdrit van 40 kilometer naar zijn hand. Zo werd hij de tiende Belg die (minstens) negen Touretappes op zijn palmares heeft staan. Onze landgenoten die even vaak zegevierden als Van Aert: Tom Steels, Lucien Van Impe, Sylvère Maes en Eloi Meulenberg.

Van Aert kan nu de jacht inzetten op Walter Godefroot (10 zeges), Jean Aerts (12 zeges), Philippe Thys (13 zeges), Freddy Maertens (15 zeges) en Eddy Merckx (34 zeges). Die laatste bijbenen, wordt geen sinecure.

Dominantie. Anders kan je het optreden van Jumbo-Visma in deze Ronde van Frankrijk niet omschrijven. Met Vingegaard, die de ongenaakbare Pogacar van zijn troon stoot en als extraatje ook nog eens de bollentrui pakt. Met Van Aert, die met een monstervoorsprong en groot overwicht de groene trui zal winnen. Maar ook met de manier waarop: elke dag een duidelijk plan, dat ook nog eens tot in de puntjes wordt uitgevoerd door de renners.

In Cahors zorgde Christophe Laporte voor een vijfde kers op de taart. Eentje die de geschiedenisboeken in gaat, want voor het eerst sinds het ontstaan van de ploeg Jumbo-Visma (en voorgangers, waaronder Rabobank) in 1990 slaagt de Nederlandse formatie erin vijf ritten te winnen in één Ronde van Frankrijk. In 2000, 2006, 2019 en 2021 won Jumbo-Visma telkens vier etappes.

Jonas Vingegaard pakte op de Col du Granon al z'n eerste ritzege, maar op Hautacam deed de Deen dat ook nog eens over in de gele leiderstrui. Niet uniek natuurlijk, want in deze Tour alleen al wonnen ook Wout van Aert (in Calais) en Tadej Pogacar (op La Super Planche des Belles Filles) een etappe in het geel. 

Toch maakt net dat de zege van Vingegaard in het geel net wél uniek. Omdat het nog nooit eerder gebeurd was dat drie renners een rit in één en dezelfde Tour konden winnen terwijl ze aan de leiding stonden in het algemeen klassement. 

Nog geen 24 jaar oud en al negen Touretappes op zijn palmares. Slechts één iemand deed Tadej Pogacar het voor - liefst 112 jaar (!) geleden. François Faber, Tourwinnaar in 1909, was begin vorige eeuw héél succesvol. De man zou nadien in 1915 sterven tijdens de Eerste Wereldoorlog. De legende vertelt dat de Luxemburger in de loopgraven een telegram kreeg, met daarop de boodschap dat zijn dochtertje was geboren. Faber sprong al jubelend overeind, maar werd op dat moment neergeknald door een Duitse scherpschutter.

Nog meegeven: Eddy Merckx maakte pas op 24-jarige leeftijd zijn debuut in de Tour. De beste wielrenner aller tijden schreef in totaal 34 etappes op zijn naam, een record dat hij deelt met Mark Cavendish.

Hugo Houle boekte in Foix de mooiste zege uit zijn carrière. Een rit in de Tour, daar zijn twee Canadese tijdrittitels klein bier bij. Bovendien een emotionele overwinning, want Houle droeg de zege op aan zijn tien jaar geleden overleden broer. Pierrik Houle werd toen, aan het begin van de profcarrière van Hugo zelf, door een dronken bestuurder doodgereden. Sindsdien had Houle maar één droom: een rit in de Tour winnen. In Foix maakte hij z'n droom waar.

Los daarvan was het was de tweede ritzege voor Canada ooit in de Tour. Enkel Steve Bauer had het Houle in 1988 al eens voorgedaan. Bauer won toen de openingsetappe richting Machecoul door de sprinters nipt voor te blijven. Hij hield er meteen ook de eerste gele trui aan over.

Naar een cijfer van de dag was het in Carcassonne niet ver zoeken. Jasper Philipsen schoot na een pak ereplaatsen eindelijk de hoofdvogel af en opende zo zijn rekening in de Tour met z’n eerste ritzege. Die zat er al een tijdje aan te komen, want Philipsen was er de afgelopen jaren al vaak dicht bij. Leest u even mee? Een keertje vijfde, eens zesde en een keer zevende bij z'n eerste deelname in 2019. Twee keer tweede en drie keer derde vorig jaar. Dit jaar vijfde, tweede, derde en achtste. Close, but no cigar.

Tot nu. Philipsen kon z'n sprint eindelijk eens vanuit een goeie positie beginnen, had de snelheid om Van Aert en Pedersen te vloeren en pakte zo eindelijk die eerste ritzege. En ‘t zou ons verwonderen moest het daar de komende jaren bij blijven.

Michael Matthews kreeg tijdens deze Ronde van Frankrijk al meermaals de stempel van ‘de man van net niet’ opgekleefd. Tweede in Longwy na Tadej Pogacar, tweede in Lausanne na Wout van Aert. Maar vandaag was de sterke Australiër dan toch nog eens aan het feest in de Tour. Dat was al even geleden - maar liefst 1.824 dagen, ofwel 4 jaar 11 maanden en 28 dagen. Op 18 juli 2017 won ‘Bling’ in Romans-sur-Isère zijn tweede rit van die Tour, waarin hij ook de groene trui mee naar huis nam. 

Sindsdien wilde het maar niet lukken in de Tour. Een opgave in 2018, een tweede plek en wat ereplaatsen in 2019, een tweede plek in 2021 en dit jaar dus wéér twee tweede plaatsen. Tot vandaag. Met een heerlijke remonte op de Montée Laurent Jalabert schudde Matthews alle opgebouwde frustraties van zich af. En hoopte hij wellicht dat hij op zijn volgende ritzege niet opnieuw 1.824 dagen moet wachten.

Het is tot dusver de Tour van Wout van Aert, Jonas Vingegaard en Tadej Pogacar, maar zeker ook die van de Denen. Mads Pedersen zorgde vandaag in Saint-Étienne al voor de derde Deense ritzege in vier dagen, na Magnus Cort op dinsdag en Vingegaard op woensdag. Denemarken evenaart met drie ritzeges zo de Tours van 1994 en 1996, toen het telkens ook drie keer mocht vieren. 

Bovendien is het ook pas de tweede keer dat drie verschillende Deense renners een rit weten te winnen in één Tour. Cort, Vingegaard en Pedersen treden daarmee in de voetsporen van Bo Hamburger, Bjarne Riis en Rolf Sørensen, die hetzelfde deden in de Ronde van Frankrijk van 1994.

Een beklimming van Alpe d’Huez in de Tour - dan houden de cijferfreaks de stopwatch bij de hand. Klassementsmannen Tadej Pogacar, Jonas Vingegaard en Geraint Thomas beklommen ‘de Alp’ in een tijd van 39'08", zo timede Twittergebruiker Mihai Simion. Straf, want op zijn uitgebreide website met klimrecords leren we dat het de snelste beklimming van Alpe d’Huez sinds Landis en Klöden in 2006 was. Onder meer Sastre, Froome, Contador en Quintana klommen de voorbije jaren trager dan de beste drie van vandaag.

Maar hét all time record van Marco Pantani werd ook dit jaar logischerwijs (en misschien wel gelukkig) niet gebroken. ‘Il Pirata’ vloog in 1996 - in het epotijdperk - naar boven en zette een knaltijd van 36'40" neer, goed voor een gemiddelde snelheid van 22,58 kilometer per uur. Ter vergelijking: Pogacar, Vingegaard en Thomas reden ongeveer anderhalve kilometer per uur minder snel dan de Italiaan.

Pogacar heeft het record beet (zoals gisteren aangegeven). De Sloveen voert 41 etappes op rij het jongerenklassement aan. Maar ‘t zou onnozel zijn om vandaag met het nummer 41 uit te pakken. Daarom kiezen we voor het getal 28. Het is namelijk 28 jaar geleden dat twee Denen na elkaar wonnen in de Tour.

Gisteren zegevierde Magnus Cort na een prangende sprint, vandaag sloeg Jonas Vingegaard een dubbelslag. Twee Deense overwinningen op rij in de Tour. Dat is geleden van 1994. Bjarne Riis toonde zich toen de beste in de dertiende etappe, Rolf Sørensen schoot raak in de veertiende rit.

Dat Tadej Pogacar een fenomeen is, wisten we al langer. Vandaag evenaarde de 23-jarige Sloveen een record van Jan Ullrich. Namelijk: veertig etappes op rij het jongerenklassement aanvoeren. Pogacar begon zijn reeks op 11 september 2020, toen hij na de dertiende etappe de witte trui overnam van Egan Bernal.

De kans is groot dat Pogacar morgen alleen recordhouder wordt. Zonder ongelukken mag hij dan voor de 41ste keer op rij in het wit pronken op het podium. En zeggen dat Pogacar ook de komende twee jaar nog aanspraak kan maken op de witte trui. Op naar een nooit te evenaren record?

Omdat de meningen wat uiteenlopen en het exacte cijfer fluctueert, kiezen we niet voor 63,9 of 62,7 (het aantal kilometers dat Bob Jungels alleen op kop reed op weg naar zijn ritzege in Châtel). Het zou van 2006 en Michael Rasmussen zijn dat er nog iemand zo'n lange solo met succes opzette en afrondde in de Tour. In plaats van het aantal kilometers alleen op kop kiezen we voor het aantal euro’s voor de aankoop van een iconische Porsche 911 van de 964-generatie. 

Jungels beloofde ploegmaat Oliver Naesen immers voor zijn ritzege in deze Tour dat hij bij winst werk zou maken van de aankoop van een dergelijke Porsche. “Toevallig waren we zaterdagavond tijdens het diner bezig over wat we zouden doen als we een Tourrit wonnen. Bob zei dat hij zijn droomauto zou kopen. Een Porsche 964, die hele chique van ‘Bad Boys 1'. Het zal een kostelijke affaire zijn, maar ik gun het hem van harte”, aldus Naesen. Wat opzoekwerk leert dat de bewuste Porsche vorig jaar onder de hamer ging voor 1.430.000 dollar, omgerekend 1.258.078,25 euro. We hopen voor Jungels dat er nog een paar andere Porsche van hetzelfde type te koop zijn. 

Wout van Aert blijft verbazen in de Tour. Onze landgenoot won in Lausanne zijn tweede rit in deze Ronde van Frankrijk. Van Aert won eerder in Calais in het geel, in Lausanne mocht hij vieren in het groen. Het is 46 jaar geleden dat een renner in één en dezelfde Tour een ritzege mocht vieren getooid in de gele én groene trui. Er waren renners die een rit wonnen als eigenaar van geel én groen, maar dan enkel met het geel om de schouders mochten vieren. Van Aert kan na deze Tour zowel een foto van een zegegebaar ophangen in geel en een zegegebaar in het groen. 

De laatste renner die daarin slaagde was ook al een Belg. In 1976 won een 24-jarige Freddy Maertens maar liefst vier ritten in de gele trui die hij op de openingsdag veroverde in de proloog. Maertens zou tot de 8ste rit in de gele trui blijven fietsen, daarna nam Lucien Van impe over en ging Maertens verder in de groene trui. Ook in dat shirt won de renner uit Lombardsijde nog vier keer in die fameuze Tour van 1976. Nog leuk voor Van Aert: Maertens won dat jaar ook finaal de groene trui in Parijs. Op de Champs-Elysées werd hij tot slot wel tweede in de sprint na Gerben Karstens. 

Hij was er dichtbij op het grind van La Super Planche des Belles Filles. Tadej Pogacar moest zelfs even een lengte toegeven. De Sloveen plooide, maar kraakte net niet om daarna nog een fameus nummer uit zijn kuiten te schudden in de laatste tientallen meters. De gele trui op één. Jonas Vingegaard was het kind van de rekening, maar gaf de neutrale kijker hoop: er is een uitdager voor Tadej Pogacar. 

Vingegaard blijft zo wel op zoek naar een ritzege in de Tour. De Deen kwam nu al drie keer als tweede over de streep in een Tourrit. Ook in het eindklassement werd hij al tweede. Telkens was er eentje beter en telkens was het dezelfde: Tadej Pogacar. Het wordt zelfs nog straffer. Zijn laatste tien tweede plaatsen waren negen (!) keer achter Pogacar. Komt er in de loop van deze Tour een ommekeer? 

Tot slot nog een extraatje: Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard hebben de recordtijd op La Super Planche des Belles Filles scherper gezet. De twee deden 19'43" over de 6,93 kilometer lange klim die gemiddeld met 8,8 procent omhoog loopt. De vorige besttijd was in handen van Geraint Thomas met 20'02".

Een dollemansrit was het, tussen Binche en Longwy. En dat met dank aan Wout van Aert. Onze landgenoot reed 136 kilometer in de aanval. Zijn gemiddelde snelheid tijdens die 136 kilometer: 48,7 kilometer per uur. Over de volledige spanne van de rit lag het gemiddelde zelfs nog iets hoger. De langste rit uit deze Ronde van Frankrijk werd door winnaar Tadej Pogacar afgewerkt aan 49,4 kilometer per uur. De Sloveen haspelde 220 kilometer af in 4 uur 27 minuten en 13 seconden. 

Om in perspectief te plaatsen: het is bijna twintig jaar geleden dat een rit in lijn zo snel werd afgewerkt. In 2003 won Pablo Lastras de achttiende rit met aankomst in Saint-Maixent-l’Ecole. De gemiddelde snelheid lag toen over 202 kilometer op 49,94 kilometer per uur. 

Tadej Pogacar kroonde zich vandaag andermaal tot morele winnaar van de dag. Net als in de openingstijdrit in Kopenhagen bleek het Sloveense fenomeen de beste der klassementsmannen. Jonas Vingegaard en co konden het verlies nog beperken tot seconden, maar Primoz Roglic - op papier de grootste uitdager - gaf meer dan twee minuten prijs. Zijn ambities voor de eindzege lijken nu al de kast in te moeten.

Daarnaast was er nog een reden tot vieren voor Pogacar, want de Sloveen mocht in Arenberg voor de 34ste Tourdag op rij de witte trui ophalen als beste jongere. Pogacar veroverde het wit voor het eerst na de 13de etappe van de Tour van 2020 (op 11 september) en gaf het kleinood sindsdien nooit meer af. Straf, maar Jan Ullrich deed tijdens de jaren ‘90 nog straffer. De Duitser was in de Tours van 1996 en 1997 40 ritten op rij leider in het jongerenklassement. Hij haalde bovendien 55 witte truien op, tegenover de 34 van Pogacar.

Pogacar zou met een derde witte trui overigens mederecordhouder worden. Ook Ullrich (1996, 1997 en 1998) en de Luxemburger Andy Schleck (2008, 2009 en 2010) werden drie keer beste jongere. Pogacar heeft nog tot en met de Tour van 2024 de tijd om het record te evenaren en aan te scherpen.

Asnæs Indelukke, Høve Stræde, Kårup Strandbakke, Koldingvej, Hejlsminde Strand, Genner Strand, Cassel, Remilly-Wirquin, Nielles-les-Bléquin, Harlettes en Ventus. Ze leverden Magnus Cort Nielsen, gespreid over drie etappes, een mooi record(je) op. De 29-jarige Deen van EF Education-EasyPost kwam als eerste renner ooit in de geschiedenis van de Ronde van Frankrijk als eerste boven op de eerste elf beklimmingen in het parcours. Het vorige record stond op naam van ex-Tourwinnaar en zesvoudig bergkoning Federico Bahamontes (8 in 1958). 

“Dat wist ik niet”, reageerde Cort Nielsen bij VTM-collega Stijn Vlaeminck. “Maar ik hou wel van statistieken. Funny.” A rato van één winstpuntje per klim van vierde categorie telt de leider in het bergklassement nu elf punten op een maximum van twaalf. Alleen op helling diep in de finale, de Côte du Cap Blanc-Nez, scoorde hij niet. (JDK)

Openingstijdrit: tweede. Eerste rit in lijn: tweede. Derde etappe: tweede. Is het geen renner van Quick.Step-Alpha Vinyl die Wout van Aert de loef afsteekt, dan komt Dylan Groenewegen wel als een duiveltje uit een doosje om onze landgenoot alsnog de dagzege te ontzeggen. Van Aert strandt zo op de eerste drie dagen van deze Ronde van Frankrijk op die ondankbare, tweede plaats. Hij is de eerste sinds Alfredo Binda in 1930 - 92 (!) jaar geleden - die dat voor mekaar krijgt. 

Een ritzege blijft voorlopig dan wel uit, Van Aert doet dankzij zijn abonnement op tweede plaatsen in deze eerste ritten wel gouden zaken. In het gevecht om de groene trui - zijn hoofddoel in deze Tour - al 17 punten voorsprong op eerste achtervolger Fabio Jakobsen, die vandaag ‘slechts’ vijfde werd. Dylan Groenewegen volgt op 47 punten, Peter Sagan - misschien wel de grootste rivaal - al op 53 punten. Ook in het algemene klassement sluipt Van Aert dankzij de verzamelde bonificaties steeds verder weg. Het geel behouden tot La Planche des Belles Filles op dag zeven moet mogelijk zijn.

Het is nog niet eens twee jaar geleden, die verschrikkelijke val in de Ronde van Polen. Fabio Jakobsen heeft er de zoveelste streep onder getrokken. Het leven van de Nederlander veranderde voorgoed op 5 augustus 2020. Niets is sindsdien nog hetzelfde, maar zijn snelle benen heeft Jakobsen nooit verloren. Geen jaar na zijn crash won hij alweer in de Ronde van Wallonië, vorig jaar in september volgden drie ritzeges en de puntentrui in de Ronde van Spanje voor de Hulk van Heukelum. 

En nu schoot de Nederlander bij zijn eerste kans in zijn eerste Tour meteen raak, exact 695 dagen na die bijna noodlottige val. Jakobsen won dit seizoen al elf keer en bewees nu terecht de voorkeur gekregen te hebben op Mark Cavendish voor de Tour. Een Nederlands sprookje in Denemarken met nu al een happy end. Of zoals Nederlands wielergezicht Thijs Zonneveld het passend tweet: “Van bijna dood naar een Touretappe in 695 dagen.” Getekend Fabio Jakobsen. 

Genoeg cijfers om in de eerste rit naar boven te halen. Hier had 1972 kunnen staan, de laatste keer dat de Belgen een één-tweetje scoorden in een openingstijdrit met Eddy Merckx en Roger Swerts. Of 1983, toen Eric Vanderaerden de laatste Belg was die geel pakte na een openingstijdrit. We kiezen echter voor iets helemaal anders: het cijfer 55. Het is raar, maar wel waar: voor zijn zege in Kopenhagen eindigde Yves Lampaert nooit hoger dan een 55ste plaats in een Tour-tijdrit. 

De West-Vlaming reed er voor deze Tour welgeteld twee. Hij finishte in 2019 op de 55ste plaats in de chronoproef in Pau, ploegmaat Julian Alaphilippe won toen en Wout van Aert viel er bijzonder kwalijk. In 2018 werd Lampaert in de slottijdrit van 31 kilometer 86ste op bijna vijf minuten van Tom Dumoulin. Opvallende cijfers voor een tijdrijder van het allooi van Lampaert. Al maakt die eerste plaats in Kopenhagen nu alles goed.

Ben jij een wielerfanaat? Speel dan mee met de Gouden Tour en maak kans op 5.000 euro!