“Jongens, ik voel me super”, klonk het tussen Cipressa en Poggio: het tactisch ‘masterplan’ van Alpecin-Deceuninck ontrafeld

“Sorry. Ik ga nu eerst richting podium, naar Mathieu toe.” Waar was dát feestje? Dáár was dat feestje, op de Via Roma. En dáár moest Christoph Roodhooft zijn, begreep hij. Net als de ploegmaats. Philipsen, Hermans, Kragh Andersen... trotse ceremonietoeschouwers waren ze, warm applaudisserend voor hun kopman onder de neerdwarrelende confetti. Grande Van der Poel! En dat terwijl het hem in Tirreno-Adriatico helemaal niet zo goed leek te vergaan. Schijn bedroog. “Hij is beter dan velen vermoeden”, wist Philipsen ‘s morgens al, aan de start in Abbiategrasso. “Mathieu werkte er hard. Voor zichzelf. Maar ook voor mij, in de lead-out, met die twee sprintzeges tot gevolg. Hij had die rittenkoers gewoon nog nodig om zijn beste niveau te bereiken.” Neen, het was geen kwestie van verstoppertje spelen of goed acteren, verzekerde Van der Poel zelf. “Ik voelde me écht niet top. De ultieme test in de ‘Tappa dei Muri’ was zelfs ronduit slecht. Ik had graag een etappe gewonnen maar dat lukte me niet. In de plaats was het afzien. En daar was ik absoluut niet tevreden mee.”

De collectieve vreugde aan de finish was bijzonder groot. Quinten Hermans had het over “een goed voorbereid plan, dat zijn vruchten afwierp”. Een tactisch ‘masterplan’, zeg maar. Al hield dat ook geen hogere wiskunde in. Op de Cipressa deelde UAE nog soeverein de lakens uit, maar het tempo bleek niet zo verschroeiend. Van der Poel: “Door de wind liep het makkelijker dan verwacht en was het redelijk eenvoudig in de wielen blijven.” Terug beneden, langs de kustlijn, klonk plots een hemels bericht in ieders ‘oortjes’. ‘Jongens, ik voel me super’. “Dat positionering op de Poggio cruciaal zou worden, voegde ik eraan toe. Omdat de groep nog tamelijk groot was.” Moment waarop de steunpionnen - liefst vier! - in stelling werden gebracht. “Met zoveel mogelijk jongens de finale halen, dát was het opzet”, aldus Philipsen. “Het opzet slaagde.”

Schitterend werk, noemde Van der Poel het. “Quinten en Jasper leidden me in een zetel naar de voet.” Philipsen: “Ik draaide met Mathieu in het wiel redelijk goed de Poggio op. In één van de eerste bochten al reed hij me voorbij. ‘Oké, hij is in orde’, begreep ik.” De tweevoudige ritwinnaar van Tirreno-Adriatico bleef zelf nog even in de buurt. “Maar op het vlakkere deel liet Trentin voor me plots een gat vallen. Ik drong niet verder aan. Want ook Søren was mee. Ideaal dus.” Kragh Andersen, vaste klant in de finales van Milaan-Sanremo, nam het knechtenwerk over. “Hij hield me goed vooraan”, knikte Van der Poel. “Waardoor ik de versnelling van Pogacar vlot kon beantwoorden en eigenlijk zonder veel moeite in de kopgroep van vier geraakte.” De doodsteek volgde een paar honderd meter onder de top. “Ik wilde iets vroeger gaan”, verraste Van der Poel. “Maar ik vond er geen gaatje voor. Dus moest ik iets langer wachten. Anders was de kloof boven wellicht groter geweest.”

Zes seconden. Geruststellend kon je het niet noemen. “Zes werden er al gauw negen”, zag Roodhooft. “Zelf was ik in de afdaling zo gefocust op mijn eigen lijnen, dat ik niks meer hoorde in mijn ‘oortjes’. Ik kende het tijdsverschil niet en keek ook niet om. Da’s vaak nog het beste, in zo’n situatie.” Tot twee keer toe probeerde Van Aert daar in de achtervolging iets van af te knijpen. Zonder succes. Van der Poel daalde vakkundig en beheerst, nam geen onnodige risico’s en maakte bijgevolg ook geen fatale fout. “Ik probeerde mijn tempo aan te houden tot de finish.” Roodhooft: “Toch was ik er pas 100% gerust in toen hij beneden was. Het was ‘wind af’ richting aankomst. Op dat stuk reed hij 60 km/u. Dan zouden de drie achtervolgers ook geen 80 km/u halen, hé. Daar was voor hen voorbij.” Het zegepad lag open voor Van der Poel. Philipsen: “In de laatste 500 meter hoorde ik Christoph nog roepen: ‘Geniet ervan!’ Moment waarop ik besefte dat er iets moois aan het gebeuren was.”

En zo zie je maar hoe een dubbeltje rollen kan. Op 7 maart stond de zegeteller bij Alpecin-Deceuninck nog op een vervelende nul. Als enige van de achttien WorldTourploegen toen. Elf dagen, twee ritzeges van Jasper Philipsen in Tirreno-Adriatico en een klassiek Monument voor Van der Poel later is het team kwalitatief gezien aan een uiterst succesvolle lente bezig. Roodhooft zou er perfect en terecht zijn gram kunnen op halen. Maar dat deed hij niet. “Je hoort me niet zeggen dat er geen twijfel is geweest. Ik geef toe: het was niet leuk, zo weinig koersen en zo lang moeten wachten op die eerste zege. In het Vlaamse openingsweekend waren we collectief niet sterk, maar zaten we ook heel verdeeld met onze kern en kenden we bovendien geen meeval. Uiteindelijk valt alles in de plooi. Maar om nu te gaan beweren dat we hét recept hebben gevonden: dat zou belachelijk klinken. Wel is het een stukje charme van het hedendaagse wielrennen dat je als team doelen kan stellen en al de rest aan de kant kan schuiven om die te proberen bereiken. Veel andere ploegen zouden alles wat ze tot dusver wonnen willen inruilen voor dit ene succes, denk ik.” Het voorjaar kan met andere worden niet meer stuk voor Alpecin-Deceuninck. Roodhooft (lachend): “Denk je? Vandaag alleszins niet, neen. Maar volgende week komt er alweer iets anders aan. Er moeten nog veel dingen bij dit jaar.”