27 februari: Kopecky begint aan het jaar met een vierde plek in de Omloop. Bemoedigend, vindt ze want “vorig jaar kon ik dit niet. Deze prestatie geeft vertrouwen toe naar de toekomst maar vierde worden is nooit plezant.”

2 maart: eerste seizoenszege in de sprint voor Kopecky in ‘Le Samyn des Dames’.

6 maart: Kopecky animeert de finale van de Strade Bianche maar rijdt dan lek. Weg winstkansen, ze komt als 17de over de streep. “Ik had graag geweten waar ik kon uitkomen, maar daar zal ik volgend jaar voor moeten terugkomen.”

28 maart: net als vorig jaar moet Kopecky zich troosten met de tweede plek in Gent-Wevelgem. In een massasprint moet ze het afleggen tegen Marianne Vos. “Ik had geen antwoord op haar versnelling. Ik ben op mijn waarde geklopt.”

4 april: in de Ronde van Vlaanderen krijgt Kopecky, die in topvorm is, af te rekenen met kettingproblemen op de Kwaremont, de voorlaatste helling. Ze moet genoegen nemen met een 13de plek. “Jammer dat ik niet meer helemaal voorin raakte want ik had hele goeie benen.”

20 juni: Kopecky, die twee weken eerder bekendmaakte dat ze in 2022 Liv Racing zal inruilen voor SD Worx, verlengt na een solo in de finale haar Belgische titels in het tijdrijden en op de weg. Ze reed weg en niemand haalde haar nog bij: “Ik heb die trui altijd met heel veel trots gedragen en zal dat nu ook doen.”

27 juni: Kopecky schrijft na een zege op de Muur van Geraardsbergen de vierdaagse Lotto Belgium Tour op haar naam. Een opsteker als voorbereiding op de Spelen.

25 juli: op de olympische wegrit grijpt Kopecky net naast een medaille. Ze finisht als vierde, op tien seconden van het brons. Kopecky baalde: “De vierde plek is een beetje mijn plaats dit jaar. Ik kan niet op één hand tellen hoe vaak ik vierde ben geworden. Dat is een heel ondankbare plaats.”

6 augustus: op de piste volgt een nieuwe ontgoocheling van formaat, in de ploegkoers nu. Eerst komt Kopecky ten val, daarna is het de beurt aan ploegmaat Jolien D’Hoore. Resultaat: een teleurstellende tiende plek. “Jammer dat het zo moet eindigen. Het liep niet zoals we wilden.”

8 augustus: een nieuwe dag, een nieuwe val in het Izu Velodrome, nu tijdens de scratch, met een kneuzing en bloeduitstorting op de linkerheup als resultaat. Tijdens de tempokoers probeert Kopecky nog maar moet ze na één ronde opgeven. Een fysieke en mentale uppercut: “Heb ik hiervoor zo lang naar toegewerkt? De Spelen zijn helemaal niet geworden wat ik er had van verwacht.”

5 september: Kopecky spoelt de ontgoocheling weg met ritwinst in de slotetappe van de Vuelta. Ze sprint sneller dan de Italiaanse Elisa Longo Borghini en wint tevens het puntenklassement.

11 september: op het EK in Trento komt Kopecky niet voor in het stuk en ze eindigt als 14de. Geen drama, want het EK zag ze als test en voorbereiding op het WK.

25 september: op het WK in eigen land komt ze in de finale te kort. In Leuven bolt de kopvrouw van de Belgen pas als zestiende over de meet. “Niet eens toptien. Dit is niet waarvoor ik naar hier gekomen was. Mijn eigen schuld, ik moest meer vooraan zitten.”

2 oktober: tijdens de eerste editie voor vrouwen van Parijs-Roubaix kan Kopecky geen rol van betekenis spelen door materiaalpech, een te grote vervangfiets en een valpartij - ze finisht als vijftiende: “Ik ben minder ontgoocheld dan op het WK.”

24 oktober: eindelijk staat Kopecky op het hoogste schavotje. Op het WK baanwielrennen in Roubaix greep ze al zilver in het omnium en in de afvalling maar in de puntenkoers is ze de sterkste - haar eerste individuele WK-goud na de wereldtitel in 2017 samen met D’Hoore in de ploegkoers. “De Spelen zijn dan niet geworden wat ik ervan verwacht had, maar deze regenboogtrui maakt heel veel goed. En nu vakantie.”

Lees ook. 

Wat een slotdag: Lotte Kopecky is wereldkampioene in de puntenkoers, De Ketele en Ghys pakken brons in de ploegkoers

Nog een medaille erbij: Lotte Kopecky pakt omnium-zilver op het WK baanwielrennen in Roubaix