Frederik Backaert wil contractsoap achter zich laten: “Ik ging er in december niet meer van uit dat ik nu nog wielrenner zou zijn”

Dat je in het peloton nooit zeker bent van je plaats en dat het elk voor zich is. Het zijn huizenhoge clichés, maar ze kloppen wel in het geval van Frederik Backaert. De boerenzoon die aan de voet van de Berendries woont, zag zijn aflopende contract bij Wanty Gobert tot zijn eigen verbazing niet meteen verlengd. De besprekingen met het management werden telkens uitgesteld. Weken werden maanden onzekerheid. Uiteindelijk kon Backaert pas zijn krabbel zetten op 5 januari. 

“Het was extraam laat, maar ik ben blij met mijn contract. Ook al heb ik moeten inleveren. Het kwam er na mijn aflopende verbintenis op neer dat er enkel plaats voor mij was als er een nieuwe sponsor met extra budget over de brug zou komen”, vertelt Backaert ons op de ploegstage in Alfas del Pi. “Als iets zo lang blijft aanslepen, dan begin je toch wel na te denken. Er werd mij eind oktober beloofd dat ik kon blijven, maar dat was dus afhankelijk van die sponsor. Het was op dat moment ook al te laat om eventuele, andere pistes te gaan verkennen. Op die tijd van het jaar vind je gewoon geen enkele ploeg die nog genoeg budget over heeft voor een extra renner. En voor een minimumloon wou ik ook niet gaan koersen, dan kon ik beter iets anders doen. Neen, halverwege december ging ik er niet meer van uit dat ik nog renner zou zijn na Nieuwjaar.” 

Dat had logischerwijs zijn weerslag op de trainingsarbeid. De aanvaller pur sang liet de fiets meerdere dagen staan. Zich klaar makend voor het leven na de koers. “Het was mijn nonkel die op een bepaald moment vroeg hoe het nu precies met mijn situatie zat. Hij stelde voor of het niet beter was om mee te helpen in het bedrijf van mijn ouders. Ik heb dat dan ook even gedaan. Ik was dus eigenlijk al beginnen boeren. Mijn carrière als wielrenner had ik dan ingeruild voor een carrière in de boerenstiel. Zonder die late contractverlenging was het gedaan.” 

Zover kwam het dus niet. Eind december volgde het nieuws dat de sponsor in kwestie zou tekenen. De wielrenner Backaert was gered. “Of ik die sponsor dankbaar moet zijn? Misschien wel, maar ik weet eigenlijk niet wie de geldschieter is. Een dochterbedrijf van Inbev, hoor ik, die actief is in de evenementensector. Ze staan in elk geval niet op het truitje van de ploeg. Het probleem was een beetje dat ik vorig jaar maar voor één seizoen had bijgetekend. Dat was mijn eigen keuze, ik hoopte weer stappen te zetten om zo een betere overeenkomst binnen te halen. Dat was misschien mijn fout. Soms loopt het op een rare manier. Nu, er is altijd open kaart gespeeld en ik denk niet dat de ploeg me dat kwalijk heeft genomen.”

Het liefst van al wil Backaert het voorval achter zich laten. Het missen van de Tour vorig jaar was een domper en door zijn contractperikelen was hij in november ook niet uitgenodigd op de eerste teambuildingactiviteit van de ploeg. Iets wat aankwam bij Backaert. De band met ploegleider Hilaire Van der Schueren is uiteindelijk wel intact gebleven. “Hilaire heeft zelfs voor mijn verlenging gepleit bij het management. Ik ben hem daar dankbaar voor. Hij en ik weten wat we aan elkaar hebben. (lacht) Als wij het na al die jaren al niet weten, dan gaan we het nooit weten.”

“Neen, ik moet vooruit. Ik moet dit seizoen weer bewijzen dat ik mijn plaats verdien en tonen dat ik opnieuw een verlenging van mijn éénjarig contract waard ben. Aan mijn ingesteldheid verandert niks. Ik zal nog altijd de sprint aantrekken als dat van doen is of werken voor de ploeg. Ik ga nu niet plots egoïstisch voor mezelf rijden. Dan zal het ook gauw voorbij zijn. Ik wil graag nog renner blijven en er van genieten. Als dit hele verhaal me iets geleerd heeft, dan wel dat koersen een mooie stiel is.”

“Als ik het moet vergelijken met werken op de boerderij is dat dag en nacht verschil. Er is wel eens koud en slecht weer, maar dat duurt enkele uren. In de boerenstiel ben je dag in dag uit met je bedrijf bezig. Op familiefeesten moet je de klok in de gaten houden om te vertrekken en de koeien te gaan melken. Dat is toch nog iets anders, denk ik dan. Ik besef hoeveel geluk ik heb als coureur. (grappend) En daarbij, ik weet nu ook dat het niet altijd even makkelijk is om met mijn eigen vader samen te werken.”

Johan Cruijff zei ooit dat elk nadeel zijn voordeel heeft. Voor Backaert geldt hetzelfde. “De opgelopen trainingsachterstand in december kan eigenlijk nog in mijn voordeel zijn. Vorig jaar trainde ik te veel. Ik deed toen ritten van 220 kilometer. Tegen februari was ik niet fris meer. De klassiekers zijn daardoor een beetje tegengevallen. Nu zal dat hopelijk anders zijn. Mijn eerste doel is de Omloop en daarna komen de belangrijke wedstrijden. Ik wil er in de zomer dan vooral weer bij zijn in de Tour. Het is aan mij om de ploeg te bewijzen dat ik die plaats waard ben.”