Evenepoel kent een rustige dag in de buik van het peloton: “Het belangrijkste is dat we geen tijd verliezen” - Gaviria maakt het zegegebaar

“Another day in paradise”, omschreef Remco Evenepoel na afloop van de vierde rit grijnzend zijn verjaardag op de fiets. Op het stoeltje rechtover hem keek Yves Lampaert, zweetkringen over zijn hele lijf, hem verbaasd aan. Huh? Maak er eerder een ‘tough day at the office’ van, zag je de West-Vlaming denken. “Heel veel zout zie ik ook terug op de shirts van bij mijn rechtstreekse rivalen. En dat zie ik gráág. Dat ze afzien van de hitte. Zelf heb ik er doorgaans weinig problemen mee. Maar... (tot Lampaert) toegegeven, Yves: het was verschrikkelijk warm. Van de weersvoorspellingen klopte opnieuw niks. 25 graden, hadden ze boven op die klim van eerste categorie aangekondigd. Het waren er alweer 40! Zeker in combinatie met de hoogte is dat niet evident. Beetje suicidaal, eigenlijk.”

De pittigheid zat hem volgens Evenepoel ook in de lengte van de etappe en de intensiteit waarmee ze werd gereden. “Mooi, maar wel bij vijf uur op de fiets. Dat zal bij iedereen in de kleren kruipen. Het was ook de eerste keer dat er de hele dag door hard is gekoerst. De snelheid lag op zich niet zo hoog, maar er stond veel ‘schuine meewind’, wat voor een constante druk op de pedalen zorgde. Dat maakte het vermoeiend. (lacht) Het wordt geen fijne lange terugreis nu naar het hotel (liefst drieëneenhalf uur!, red.). Maar goed: we hebben nog iets te goed hé, straks. Ik kijk ernaar uit om dat ijsje te gaan eten.”

Opschudding toch wel even, in het begin van de rit. Niemand minder dan Egan Arley Bernal schoof na amper een kilometer of twintig mee met de vroege vlucht. “Niet extreem hard”, vond Evenepoel. “Maar wel vroeg, waardoor hij lang voorop kon blijven. Uiteindelijk was het toch een beetje een zelfmoordpoging. Hij sloeg geen kloof waar we schrik van kregen.” Uiteindelijk vloeiden zo’n 45 renners vooraan weer samen. Evenepoel had nog Lampaert en Hirt in steun. “Onze sprinters lagen eraf, daar moesten we dus niet meer op spelen. Ik wilde het zelf nog eens proberen met een late uitval, op één kilometer van de streep of zo. Maar de wind blies vol in het nadeel in de slotfase. Waardoor ze makkelijk het wiel hielden. En dan gebeurde er nog een valpartijtje, vlak voor me, met zo’n 300 meter te gaan...”

Lampaert foeterde. Dat hij in de sprint eigenlijk sneller had moeten aanzetten en beter had kunnen, neen móeten doen dan een vierde plaats. Evenepoel suste. “Je mag niet ontgoocheld zijn, Yves. We waren gewoon niet de snelsten van die bende. En het belangrijkste is dat ik geen tijd verlies.” Belangrijk, in het vooruitzicht van de koninginnenrit van vrijdag naar Alto del Colorado. “En de ook al lastige zaterdagetappe, die op bijna ‘krak’ dezelfde wegen als vandaag wordt gereden”, vulde Evenepoel aan. (lacht) “Dit was dus een prima verkenning. Ik kijk er wel naar uit. Vooral de Colorado-rit wordt decisief. Iedereen plakt nog aan elkaar in het klassement? Spannend dus. ‘t Wordt zeker niet simpel. Maar laat die rustdag nu eerst maar komen.” En dat ijsje, natuurlijk!