DE LAATSTE BELG. Otto Vergaerde over het dilemma bij Trek-Segafredo en het gekeuvel tussen WVA en MVDP: “Na 300 km heeft halve peloton met elkaar gepraat”

1 februari 2023: Otto Vergaerde breekt z’n sleutelbeen in de eerste rit van de Ster van Bessèges.

9 februari 2023: Otto Vergaerde voegt zich bij z’n ploegmaats op hoogtestage in Tenerife.

“Ik werd direct na mijn val geopereerd in Herentals door dokter Claes en daarna wou ik er alles aan doen om nog iets van mijn voorjaar te maken”, doet Vergaerde het verhaal achter zijn razendsnelle terugkeer op de fiets. “Maar het was niet bepaald de leukste hoogtestage uit mijn leven. Ook mijn ribben waren geraakt bij die val in Bessèges, dat bemoeilijkte het ademen op hoogte. Prettig was het allemaal niet.”

Vier weken na zijn sleutelbeenbreuk reed Vergaerde alweer mee in Le Samyn. Via Parijs-Nice en Nokere Koerse ging het afgelopen weekend naar ‘La Primavera’. “Pas nu voel ik me helemaal klaar voor de klassiekers. Door de afstand en de ideale omstandigheden was Milaan-Sanremo de perfecte koers om nog wat kilometers en hardheid op te doen”, aldus Vergaerde.

De Oost-Vlaming liet zich al vroeg in de wedstrijd opmerken. Toen Wout van Aert en Mathieu van der Poel voor de officiële start keuvelend gespot werden op de fiets was Vergaerde de derde man. “Ik reed in het verleden nog met elk van hen in de ploeg. Weet je, de buitenwereld maakt er graag een rivaliteit van. Beste vrienden gaan die mannen niet worden, dat kan ook niet. Maar er is veel wederzijds respect en in een lange koers als Milaan-Sanremo is er ook wel wat tijd, hé. Aan het eind van zo’n wedstrijd heeft het halve peloton met elkaar gepraat.”

Geplast blijkbaar ook, zo leert de getuigenis van Vergaerde. “Onze ploeg had met Mads Pedersen (6de in Sanremo) en Jasper Stuyven (10de) twee kopmannen. Ik kreeg als opdracht mee om Jasper een hele dag voorin te houden. In de praktijk rijd je dan de eerste uren veel op en af in het peloton. Over 300 kilometer plast een renner heel wat af. Ik moest Jasper dan telkens weer in positie brengen. Of vasthouden op de momenten dat het niet meer mogelijk was om uit te zakken.”

Als mandekker voor Stuyven had Vergaerde weinig tijd om zich te vervelen. “Dat was in mijn eerste Sanremo twee jaar geleden iets meer het geval. Toen was mijn taak minder duidelijk afgelijnd. Uit mijn tweede beurt zal ik vooral onthouden dat het door de wind in de rug echt rap vooruitging”, vertelt Vergaerde. Het was dus geen verrassing dat winnaar Van der Poel in de buurt kwam van het recordgemiddelde van 45,8 km/u.

“Wie naar tv kijkt ervaart dat snelheidsgevoel veel minder, maar in het peloton ging het op de Capi amper onder de 50 km/u”, verzekert Vergaerde. “Die hoge snelheid zorgde binnen de ploeg trouwens voor een dilemma. We konden op de vijfde rij blijven zitten en zo onze krachten sparen of helemaal vooraan koersen met het gevolg dat we mannen zoals mezelf zouden opofferen.”

Het werd het tweede. “Omdat het aan die hoge snelheden moeilijk is om nog vlot op te schuiven eens de finale begint”, legt Vergaerde uit. “Mijn koers zat er daardoor op aan de Capo Berta. Het was dan wel wind mee, 20 kilometer vooraan rijden aan 50 km/u vreet energie. Niet alleen bergop, ook bergaf. Je moet constant andere ploegen afhouden die naar voren willen komen.”

Na de voltooiing van zijn opdracht restte Vergaerde enkel nog heelhuids binnen te komen. “De Cipressa en de Poggio reed ik relatief op mijn gemak naar boven, daarna kon ik met een goed gevoel finishen. Het maakte me dan ook niet veel uit of ik als 159ste of 165ste over de streep kwam. De kopmannen konden wel voor hun plek rijden en daarmee was mijn taak volbracht.”