Evenepoel begint met veel goesting aan deel 2 van zijn seizoen: “Na Luik gaan ze mijn zelfvertrouwen niet snel wegpakken”

“Na Luik-Bastenaken-Luik heb ik de fiets een weekje aan de kant gezet. Het was tijd voor de familie en mijn vriendin. Daarna ben ik op trainingsstage naar Spanje vertrokken. Ik heb vijftien nachten in een hoogtekamer geslapen in een sporthotel in Denia. De trainingen waren redelijk pittig.”

“Tuurlijk. Het is sowieso leuk om na een maand tijd opnieuw te koersen. Die honger komt sneller dan je verwacht terug. Als ik een week van de fiets blijf en een mooie wedstrijd op tv zie, dan krijg ik er automatisch opnieuw goesting in. Het is hier ook een mooi parcours. Als het zo vlak als iets was geweest, had ik hier wellicht met een andere ‘mood’ gestaan, maar zoals de koers er nu uitziet, heb ik er wel veel goesting in. Alleen het weer mag van mij veranderen. (lacht) Ik kom uit 40 graden in Spanje, hier gaan we koersen in 10 graden. Dat is een heel brutale overgang. Ik hoop dat dat me niet nekt.”

“Ik denk het wel. Qua parcours kan ik niet beter zitten om opnieuw te beginnen. De eerste rit is meteen ‘tricky’, de laatste vijf kilometer gaan bergop. Rit 3 is héél lastig: een kilometer of twaalf klimmen aan bijna 9 procent. Dat is echt steil. Dat is de rit die er echt toe doet en de enige dag waarop ik honderd procent moet zijn. Daarna volgen nog drie ritten om de boel te forceren mocht dat nodig zijn.”

“Ik wil wel het maximale uit deze koers halen. Lukt het hier niet, dan is het zo, maar ik zou hier liever weggaan met een overwinning dan zonder.”

“Alles wat je wint, pakken ze je niet meer af. Een overwinning is altijd goed voor het kopje. En ik vind het wel een mooie wedstrijd: mooi parcours, mooie landschappen. Noorwegen is een land dat nog niet op mijn palmares staat, zoiets vind ik ook altijd leuk. Maar als ik niet win, ga ik niet panikeren. Ik heb heel zwaar getraind de voorbije weken en ik voel die arbeid nog. Het belangrijkste voor mij is dat ik snel het goeie gevoel vind bergop. Ik moet hier vooral goed uitkomen richting Zwitserland. Daarom ben ik hier. En ook richting Vuelta.”

“Eerst nog Zwitserland. Het idee is om daar ook een heel stabiele wedstrijd te rijden en een mooi klassement. En om te zien hoe ik het doe in het hogere gebergte. Daarna volgen een lange hoogtestage en een paar Spaanse wedstrijden en dan de Vuelta. Hopelijk komt daar iets goeds uit. Ik heb de tijdrit al verkend, dat was niet zo ver van waar ik zat in Spanje.”

“Ik heb Chaves hier zien rondlopen, die verwacht ik wel op de lange klim. Geoghegan Hart is ook iemand om rekening mee te houden. Maar ik moet vooral in mezelf en in de ploeg geloven. Dat heb ik geleerd uit mijn overwinning in Luik: als ik de benen heb, mag ik vertrouwen op het plan van de ploegleiders. We hebben hier niet de beste klimmers mee, maar het zijn wel allemaal sterke renners (Asgreen, Stybar, Cavagna, Cerny en Vernon, red.). Bergop wordt dat niet evident, maar we moeten vermijden dat ik geïsoleerd geraak zoals in de Brabantse Pijl.”

“Dat valt wel mee. Met wat ik in Luik heb kunnen tonen, is het moeilijk om mijn zelfvertrouwen weg te pakken. Ervoor waren er wel vaker twijfels, maar in Luik is alle werk eruit gekomen.”

“Er is een soort druk van mijn schouders gevallen. Een druk die ik niet eens echt voelde, maar na zo’n grote overwinning is het toch makkelijker om te trainen en naar een nieuwe koers te gaan. Er is een soort stress verdwenen. Ik voel me ontspannen voor het tweede deel van mijn seizoen. Het geeft veel zelfvertrouwen als je zo’n grote koers kan winnen. Het is makkelijker om in jezelf en in je manier van werken te geloven.”

“Tegelijk wordt dit een andere manier van koersen: meer en langer bergop. Daar moet ik ook opnieuw bevestiging in vinden. En resultaten rijden. Voor mezelf. En voor de ploeg. Het is niet dat ze dingen van mij verwachten, maar er wordt toch in mij geïnvesteerd en een planning met mij gemaakt. Het is aan mij om voor resultaten te zorgen. Het is niet dat ik met stress zit, maar ik wil het heel graag heel goed doen. Ik ga niet zeggen: liefst zo rap mogelijk, maar het moet toch niet te lang duren. Het moet niet weer twee jaar duren vooraleer het eruit komt.”

“Elke dag.”

“Ik probeer dat. Ik kijk hoe bepaalde renners hun eerste, tweede en derde week aanpakken. Het is interessant om te zien hoe Carapaz dat doet: hij is iemand die niet twijfelt en durft te ondernemen. Nibali zie je dan weer dag na dag beter worden.”

“Bwa.”

“Die tussenspurts voor één seconde, dat is wel verleden tijd. In de toekomst ga ik midden in het pak kijken wie die sprints wint. In mijn binnenste zal ik eens lachen met wat die zotten uitsteken, maar dat ga ik zelf niet meer doen. Dat zijn krachten die je weggooit. In een grote ronde moet je je zo veel mogelijk sparen. Dat zijn wel zaken die ik geleerd heb door de Giro of de Ronde van het Baskenland te rijden, of door nu naar de Giro te kijken. Hopelijk kan ik dat straks zo goed mogelijk omzetten in de Vuelta.”