“Als het gebeurt, is het vloeken”: numeriek voordeel en tóch afgetroefd, waar liep het fout voor Soudal-Quick.Step in Brugge-De Panne?

Beeldje van vlak na de finish in De Panne: Fabio Jakobsen baant zich snel-snel een weg door de mixed zone. Het gezicht op onweer, de journalisten wordt geen blik gegund, de cameraman die net even in de weg loopt, krijgt een por met de elleboog. Jakobsen, een vriendelijke en goed opgevoede jongen, beseft meteen dat dat niet fraai van hem is en excuseert zich in het voorbijrijden. Maar het is overduidelijk: de kopman van Soudal-Quick.Step is niet content.

De finale begon nochtans goed. Jakobsen had de eerste waaier gemist, maar wanneer het er echt toe doet, in de laatste 50 kilometer, zijn hij en zijn ploeg op de afspraak. Met vier vertegenwoordigd in de kopgroep van 20, later 18 man. Soudal-Quick.Step heeft de juiste mannen mee: Jakobsen, Van Lerberghe, Ballerini en Lampaert. De sprinter, zijn twee lead-outs en de sterkste individuele renner van de ploeg. “We hadden dit altijd moeten winnen”, zegt Lampaert. Gevolgd door een diepe zucht.

Op 15 kilometer van de finish - vlak bij de beruchte Moeren waar het altijd waait - loopt het grondig fout. “De bedoeling was om daar met zijn vieren vooraan te zitten op die smalle baantjes”, zegt Lampaert. Maar hij is de enige. De tactiek was nochtans duidelijk: “We hadden afgesproken om samen te blijven en voor Fabio te rijden.”

Philipsen voelt het momentum en trekt meteen stevig door. Alle alarmbellen gaan af. Lampaert is mee, Kooij zit snel op het wiel, en met veel moeite maakt ook Frison nog de oversteek. Maar waar zijn de ploegmaats van Lampaert? “Wij zaten te ver”, zegt Van Lerberghe in naam van de drie anderen. “Tja, hoe gebeurt dat? Dat is koers. Maar als het gebeurt, is het vloeken, hé.”

“Philipsen heeft daar persoonlijk het gat gemaakt”, zegt Lampaert. Hij is onder de indruk. Op 100 kilometer van de finish was het ook al Philipsen zelf geweest die het peloton een eerste keer in waaiers had getrokken. Van de goeie uitgangspositie voor zijn ploeg blijft nog weinig over.

Lampaert zit klem. Hij zet zich achteraan in het groepje en zoekt naar een kansje, want misschien is er nog iets mogelijk. Voor hem stomen zijn metgezellen door: ze draaien voorbeeldig rond met hun drieën - “Dat moest onvermijdelijk krachten kosten”, weet Lampaert. Achter hem rijden Ballerini en Van Lerberghe zich ondertussen de ziel uit het lijf om Jakobsen terug te brengen. Zo blijft er druk op Philipsen en co: ze kunnen niet op adem komen.

Maar het is niet genoeg. “Wij waren de enigen die wilden rijden”, zegt Van Lerberghe. “Er zaten nog rappe mannen, maar blijkbaar waren die content met de vijfde plaats.” Het is van niet kunnen. Theuns, Groenewegen, Démare: ze worden er één na één uitgewaaid. Het duo van Soudal-Quick.Step rijdt dus echt wel fors door, maar vooraan zijn ze gewoon sterker.

Philipsen controleert alles. “Hij had alles in de gaten”, zegt Lampaert. De West-Vlaming overweegt een late uitval, maar wanneer Frison dat in zijn plaats probeert, ziet hij het zinloze van dat idee in. “Philipsen zat meteen op zijn wiel.”

Lampaert gokt dan maar op zijn spurt, hij heeft nog wat in de benen. Op 250 meter zet hij fors aan, maar Philipsen reageert opnieuw meteen. De kopman van Alpecin-Deceuninck heeft ook nog overschot: hij schiet voorbij Lampaert en houdt Kooij duidelijk af. De beste man in koers wint. “Misschien had ik de sprint niet zelf mogen lanceren, misschien had ik hun actie moeten afwachten”, bedenkt Lampaert. “Maar had het iets uitgemaakt? Ik denk niet dat er vandaag iets tegen Philipsen te beginnen was.”