Zulke ‘grote conjuctie’ doet zich ongeveer om de twintig jaar voor, maar dat betekent niet dat het fenomeen telkens zichtbaar is. Als de twee planeten te dicht tegen de zon staan, speelt dit de waarneming zwaar parten. Iets wat deze keer heel goed meevalt. Ook de afstand tussen de twee planeten, afhankelijk van de positie van de aarde, is zeldzaam klein. Het zou dan voor het eerst sinds 4 maart 1226 zijn dat de conjuctie goed waarneembaar is. Telescopen bestonden toen nog niet, het fenomeen was die middeleeuwse dag in de vroege ochtend ongeveer een kwartier lang te zien in onze streken, stelt New Scientist.

Wie een poging wil wagen de conjuctie te aanschouwen, moet in het eerste uur na zonsondergang naar buiten. Vandaag gaat de zon onder om 16.39 uur. Om de samenstand te kunnen waarnemen is een vrije blik richting het zuidwesten noodzakelijk. Hoge gebouwen belemmeren het zicht, voor een optimale waarneming is een open plek uitkiezen een must. Dit omdat de conjunctie redelijk laag plaatsvindt. Tussen 17.11 en 18.12 uur zouden de twee planeten zichtbaar moeten zijn. Met een verrekijker zou het zelfs mogelijk zijn om de ringen van Saturnus te zien.

21 december geldt als hoogtepunt, daarna bewegen de twee grote planeten weer van elkaar af. De nasleep van de samenstand is echter minder goed zichtbaar, doordat ze steeds dichter bij de zon komen en langzaam onzichtbaar worden in de avondschemering.

Bekijk ook: