De nieuwe studie, onder leiding van João Teixeira van de universiteit van Adelaide, vond geen bewijs van kruisingen tussen de homo floresiensis of de homo luzonensis met de homo sapiens (de moderne mens). Die beide mensensoorten, die op de Zuidoost-Aziatische eilanden leefden, werden doorgaans niet groter dan 109 centimeter, wat mogelijk het gevolg was van eilanddwerggroei. Dat is een evolutionair proces waarbij een soort in de loop van de tijd kleiner wordt door een beperkte toegang aan levensmiddelen.

Tegelijkertijd kon het onderzoek wel kruisingen bevestigen van de denisovamens met de moderne mens die leefde in het gebied dat de tropische eilanden omvat tussen Oost-Azië, Australië en Nieuw-Guinea. De denisovamens - verwant aan de neanderthaler - kwam daar 50.000 tot 60.000 jaar geleden terecht, maar archeologen konden nooit fossiel bewijs bovenspitten van deze zogenaamde “zuidelijke denisovamens”. Gek, gezien het overweldigende genetische bewijs dat ze ooit wel degelijk in dat deel van onze planeet leefden. Zo dragen de huidige populaties daar nog een flink stuk DNA van de denisovamens in zich.

De studie stelt dus dat de moderne mens seksueel verkeer had met de denisovamens, maar niet met de homo floresiensis of de homo luzonensis. Dit is belangrijk omdat het mee de aanwezigheid in dat deel van de wereld zou kunnen verklaren van die kleine mensensoorten, die zo’n 50.000 jaar geleden uitstierven. Het zou, volgens de onderzoekers, kunnen betekenen dat ze “nauwer verwant zijn aan moderne mensen dan eerder werd gedacht”.  Met andere woorden, de homo floresiensis of de homo luzonensis zijn misschien wel de zuidelijke denisovamensen, of een afstammeling daarvan.

Althans volgens onderzoeksleider Teixeira. Co-auteur en anthropoloog Chris Stringer is daar, verrassend, niet zo zeker van: “Ik vermoed dat Sumatra, Borneo en Sulawesi de thuislanden waren van de vermiste ‘zuidelijke denisovamens’.” Dat moet kunnen, volgens Teixeira: “Co-auteurs hoeven het niet over alles eens te zijn”.