"Hij kwam bijna nooit buiten"

Erjon Sejdiraj leefde al negen jaar in Geluwe. Hij huwde met een Vlaamse vrouw, waarmee hij drie kinderen kreeg. "Hij kwam hier vaak zijn vlees halen", zegt Danny Degroote van Sterslager 't Gaperke in de Sint-Denijsplaats in Wervik. "Hij was altijd vriendelijk, ik kan geen verkeerd woord over die man zeggen. Meestal nam hij een groot stuk côte à l'os mee. Ik zag hem vooral als een goede vaderfiguur voor zijn kinderen. Als je nu bedenkt dat een moordenaar al die jaren zijn vlees bij mij kwam halen, voelt dat wel vreemd aan, ja. Iedereen die vandaag langskomt, praat erover."


Ook in café 't Smiske in de Wervikstraat is Erjon Sejdiraj gespreksonderwerp nummer één. "Dit lijkt wel een Hollywoodverhaal", reageert cafébaas Pieter Verbrugghe. "Zelf heb ik hem zelden gezien, hier kwam hij alleszins nooit."


Sejdiraj vroeg als Albanese vluchteling in 2000 in ons land asiel aan - onder een valse naam en met een valse geboortedatum - en kreeg dat van de dienst Vreemdelingenzaken. In 2006 kwam hij in Geluwe wonen, sinds enkele jaren werkte hij in de bouwsector. Al die tijd wist niemand van zijn geheim af. Heel wat mensen in Geluwe kenden Erjon, maar niemand had er echt contact mee. Hij bewoog zich bijna als een schim door het dorp. "Hij kwam bijna nooit buiten", zegt een buurtbewoner. "Je zag hem nergens op café of waar dan ook. Ik zag hem alleen als hij buiten zijn auto aan het wassen was. Die traan op zijn wang heb ik nooit gezien, maar daar heb ik ook niet echt op gelet. Zijn lichaam stond vol tatoeages."

Ook voor burgemeester Youro Casier van Wervik was het even slikken toen hij het nieuws vernam. "Ik ken de man persoonlijk", reageert de burgemeester. "Ik heb hem zeven jaar geleden leren kennen via zijn echtgenote op een feestje. Sindsdien heb ik hem vier of vijf keer gesproken. Dat waren telkens korte gesprekken, hij was eerder schuchter en teruggetrokken. Je kon niets op die man aanmerken, hij stond zeker niet bekend als onruststoker."