REACTIES. Iserbyt: “Beste heeft gewonnen” Vanthourenhout: “Had benen om op podium te staan”

Eli Iserbyt (24) was naar Amerika gekomen om wereldkampioen te worden, maar moest uiteindelijk tevreden zijn met een bronzen medaille. “Ik denk dat de derde plaats het hoogst haalbare was vandaag”, was Iserbyt eerlijk na het WK veldrijden. “Gezien de vorm van de andere twee en het parcours. Ik denk dat ik gisteren meer mijn mogelijkheden had kwijt gekund, vandaag lag het parcours er wel heel snel bij. Ik ben op zich tevreden met de derde plek, ik ben op mijn waarde geklopt. Het was een lastige wedstrijd en dan wint de beste.”

Hadden de Belgen in de beginfase niet meer kunnen aanvallen, om het Pidcock zo nog moeilijker te maken? “Ik denk het niet, want de andere Belgen zaten al redelijk op het tandvlees. Pidcock was de enige die met overschot reed. We hebben er zo veel mogelijk aan gedaan, maar het is net niet gelukt.”

Michael Vanthourenhout reed een actieve cross, maar viel uiteindelijk als vierde nét naast het podium. “Ik had de benen om erop te staan, dus is het ambetant om ernaast te vallen”, reageerde hij duidelijk ontgoocheld. “Ik was mee van bij de start en had een goed gevoel. Nadat Pidcock weggereden was, sprong Van der Haar weg bij ons. Eli schoof mee, waardoor ik in de tang zat bij Venturini. Ik had de benen om mee te zijn. Spijtig.”

Vanthourenhout zat op de eerste rij toen Pidcock wegreed. “We hebben geprobeerd om het hem zo lastig mogelijk te maken. Toen hij aanviel, kwam hij met een manoeuvre langs de binnenbocht bij mij. Ik voelde meteen dat we mee moesten zijn. Ik probeerde het gat nog dicht te rijden, maar hij was de beste.”

Toon Aerts liet zich vooral in de beginfase zien met enkele prikjes. “Ik nam een vrij goeie start”, analyseerde hij z'n cross na afloop. “Ik had de opdracht gekregen om samen met Laurens (Sweeck, red.) te openen en zo Pidcock en Lars (Van der Haar, red.) uit hun kot te lokken. Daar zag ik in de eerste ronde een mooie kans toe, maar ik voelde al snel dat het vandaag geen crossomstandigheden waren. Hitte, droge lucht... Ik had niet de benen om echt door te trekken. Pidcock panikeerde nooit had de koers volledig in handen.”

Door de droogte lag het parcours er erg snel bij. “Het voelde als een snelheidskoers op een kartingcircuit”, aldus Aerts, die desondanks niets van de prestatie van Pidcock wilde afdoen. “Op het moment dat Pidcock wegreed, had ik hem door een valpartij al niet meer in zicht. Ik zag het niet, maar als je zijn voorsprong ziet, denk ik dat er weinig aan te doen was. Hij is een verdiende winnaar. Het is wel jammer, want ik denk dat we als Belgen op een ander soort parcours heel andere kansen hadden. Veldrijden hangt af van de weersomstandigheden, dat maakt het ook vaak zo mooi.”

“Het was drummen in het begin”, begon Laurens Sweeck zijn verhaal van de cross. “Er zat veel volk samen, het was elke bocht opnieuw vechten voor je positie. Er werd hier en daar geprikt, maar Pidcock reageerde altijd heel snel - hij reed de koers die hij moest rijden. Hij heeft volgens mij dan ook verdiend gewonnen. Misschien konden we in de achtervolging net te weinig als ploeg rijden om het hem moeilijk te maken.”

Sweeck moest passen toen Van der Haar in de finale wegsprong. “Hij heeft het leep gespeeld, hield zich afzijdig. Toen hij z'n kans ging, merkte ik al snel dat er nog veel op zat, maar ook dat bij mij het beste eraf was. Van der Haar heeft lang kunnen profiteren van ons werk en ging ook nog eens met het zilver lopen. We hebben het geprobeerd, maar het is niet gelukt.”