Iserbyt wint in z’n achtertuin, Van Aert meteen op het podium bij rentree in het veld: “Ik had hier op voorhand voor getekend”

Winnaar van de Strade Bianche, winnaar van Milaan-Sanremo, maar vandaag gewoon weer crosser. Na een dikke maand zonder competitie maakte Wout van Aert in Kortrijk de overstap van de weg naar het veld. Met véél goesting, maar met weinig verwachtingen. Kortom: niets moest, alles mocht voor Van Aert.

De topfavoriet voor de Kristallen Fiets moest verplicht vanop de tweede rij starten. Al durfde geen mens te beweren dat Van Aert na zijn wonderjaar op de weg ook in het veld niet meteen voor de prijzen zou meedoen. In elk geval: Thijs Aerts schoot als beste uit de startblokken. Van Aert schoof snel op naar de eerste tien.

Draaien, keren. Stoppen en weer optrekken was het aan de Leieboorden in Kortrijk. Bij één van die dode momenten was er door een manoeuvre wat oponthoud voor Toon Aerts. De Belgische kampioen van 2018 hield daarmee de rest van de slang op en zo kreeg Michael Vanthourenhout plots een vrijgeleide.

Terwijl Van Aert zich schijnbaar op z’n gemak in de top vijf nestelde, reed Vanthourenhout steeds verder weg. Na een ronde of vijf bedroeg de voorsprong een halve minuut. Aan een achtervolgend groepje met Van der Haar, Iserbyt, Van Kessel en, jawel, Van Aert om het gat te dichten.

Het leek een moeilijk verhaal te worden, tot Vanthourenhout plots lek reed. De eenzame koploper zag z’n voorsprong als sneeuw voor de najaarszon smelten. Van Aert strekte zijn kuiten en sleurde Iserbyt en Van der Haar op en over Vanthourenhout, die vloekend de wisselzone indook. Van een omwenteling gesproken.

De finale werd er eentje met z’n drieën. Van Aert bleef doorperen, tot hij in de voorlaatste ronde Iserbyt even de kop gunde. De Europese kampioen had zich wat doen vergeten, maar koos op het goeie moment vol voor de aanval. Van Aert bleef even haken achter een paaltje en dat was reden voor Iserbyt om te blijven doorzetten.

Vijf seconden was het verschil bij het ingaan van de laatste ronde, maar toen Van Aert Van der Haar wenkte om over te nemen was het voorbij. Iserbyt mocht in zijn achtertuin - hij woont op een steenworp van het parcours - al van ver beginnen vieren. In het absolute slot reed Van der Haar nog weg bij Van Aert.

Derde dus voor Wout van Aert bij z’n eerste cross sinds februari. “Ik heb toch afgezien”, zei hij bij aankomst. “Ik had de beslissing genomen om me in de eerste helft wat gedeisd te houden om in de finale iets te kunnen betekenen. Dat was een goeie keuze, al merkte ik wel snel het verschil tussen gewoon volgen en koers maken. Ik heb mijn inspanningen in de laatste ronde moeten bekopen.” 

“Het was veel draaien en keren, maar het was toch een voordeel om in het zog van iemand te zitten. Zo kon ik snel naar voren schuiven. Dat verliep allemaal vrij vlot. Ondanks de vrij droge staat van het parcours was het wel af en toe schuiven. Het was beperkt, hoor, maar dat voelde nog wat onwennig aan. In de laatste ronde kreeg ik steun van Lars, maar hij was net iets beter.” 

Van Aert maakte in het slot nog twee foutjes. “Ik moest mijn meerdere erkennen. Als je op de limiet zit, dan kan je een foutje maken. Het sterkt mij vooral in de overtuiging dat ik rustig wou beginnen. Het is wat tegen m’n natuur om te volgen, maar ik wou eerst zien hoe ik een uur verteer. Al heb ik inderdaad wel eens doorgeduwd toen het dreigde samen te komen.” 

“Ik had niet verwacht dat ik al een derde plaats zou halen. Op voorhand had ik hier alleszins voor getekend. Al moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven dat de lekke banden van Michael Vanthourenhout en Toon Aerts meespeelden bij mijn podiumplaats. Ik hoop morgen de vrucht te plukken van vandaag. Het parcours in Tabor moet me nog iets beter liggen. Ik heb er in elk geval weer zin in.”

Zelf koning van het veld worden? Doe mee en maak kans op talloze prijzen in onze Gouden Cross.