'Mij overkomt het niet' TV-review: wat als je ongewild een ongeluk veroorzaakt en als dader door het leven moet?

Gisteren kregen we het verhaal van Melissa, een jonge moeder van twee. Haar 3-jarige dochter Merel belandde op een warme zomerdag in de tuinvijver terwijl Melissa een praatje sloeg met de buurvrouw op de stoep. Alle hulp kwam te laat.

Aan de hand van getuigenverklaringen werd het drama haarfijn gereconstrueerd en zoomde VRT-journaliste Fatma Taspinar verder in op de dynamieken die het ongeval sociaal en justitieel in gang zette. "Buren, hulpverleners, procureurs,... Ook die mensen hebben het moeilijk met wat hier is gebeurd", klonk het bij de slachtofferbejegenaar, die overigens een vriendin bleek te zijn van Melissa. De wetsdokter liet er geen twijfel over bestaan: men moet uit een hard soort hout gesneden zijn. "Een kind van 3 jaar of een volwassene van 90, dat is voor mij op dat moment een object dat ik moet onderzoeken. Dat mag helaas geen verschil maken." Toen ik het hele 360°-verhaal van dichtbij leek mee te maken, kon ik inderdaad niets anders denken dan: 'F*ck, het zal mij maar overkomen.' Een ongeluk is snel gebeurd. En een proces snel gemaakt. Zeker in tijden van digitale volkstribunalen. "Het is mijn schuld, ik kan het op niemand anders steken", klonk het hartverscheurend bij de moeder.

Het is bijzonder relevant dat een programma als 'Mij overkomt het niet' op tv komt en een geweten schopt. Hoe stilistisch correct de reconstructies ook waren, en hoe objectief Taspinar ook de dynamieken blootlegde, blijft het harde en confronterende televisie. Vooral op een maandag. Dan durf ik mijn kop al eens diep in het zand te steken en af te stemmen op hersenloos vertier. Voor struisvogels die, zoals ik, op eigen keuze de neus aan het sociaal-maatschappelijk venster willen steken is uitgesteld kijken een welgekomen uitvinding. 'Mij overkomt het niet' is zeker het bekijken - en het reflecteren - waard.