“Die eenheid, daar zou de politiek beter een voorbeeld aan nemen”: na Vlaamse golf van solidariteit springen nu bewoners uit Verviers slachtoffer gasontploffing te hulp

De gasontploffing in de Boerenkrijglaan op oudejaarsdag heeft een diepe wonde geslagen in de stad. De ramp eiste vier dodelijke slachtoffers en vaagde de thuis weg van tientallen anderen. Nu, één maand later, hebben de overlevenden een nieuwe woonst toegezegd gekregen van woonmaatschappij De Ark. Ze kunnen dus stilaan hun leven hervatten, maar de tragische gebeurtenissen blijven nazinderen. “Je móét wel verder. Ik laat mijn hoofd niet hangen, maar het blijft malen natuurlijk. Ik heb de voorbije maand zelfs nog niet stilgezeten. Mijn klap moet nog komen, denk ik”, vertelt Guido Hendrickx, die thuis was op het moment van de ontploffing. Zijn appartement werd net niet weggevaagd door de explosie, maar hij verloor wel zijn volledige inboedel. 

Nu heeft hij een nieuwe woning, maar daar is nog veel werk aan. Gelukkig kan Guido rekenen op een heuse hulpbrigade uit Verviers. “Ze komen schilderen, iets wat ik zelf natuurlijk ook kan. (lacht) Maar zij zijn met een ploeg van vijf man. Als ik dat alleen moet doen, dan ben ik veertien dagen bezig. Ik vind het dus een heel mooi initiatief. Het doet iets met een mens, die solidariteit. Dit had ik echt niet verwacht”, zegt hij aangedaan. De vrijwilligers uit Verviers begrijpen dan ook als geen ander de kracht van een helpende hand. Nadat de stad afgelopen zomer het slachtoffer werd van de verwoestende overstromingen kwam heel België bij elkaar om steun te bieden aan het getroffen gebied.

Viviane Cornet uit Verviers is daarom blij dat ze de handen uit de mouwen kan steken in Turnhout, ook al wordt ze in haar thuisstad nog dagelijks geconfronteerd met schrijnende toestanden. “We voelen ons in de steek gelaten door de Waalse regering, de staat en de verzekering. Er zijn nog zoveel mensen die hun leven nog altijd niet kunnen heropbouwen. Ik heb zelf ook de winter moeten doorbrengen zonder verwarming in huis”, vertelt ze. “En het trauma blijft. Ik word nog elke nacht in paniek wakker, bang dat de straat weer onder water staat. Ik heb zelfs schrik als het regent. (stil) In mijn buurt zijn vijf mensen overleden, onder wie één vrouw die naar buiten rende om hulp te bieden, maar die zelf werd meegesleurd. Zoiets blijft je achtervolgen”, vertelt ze geëmotioneerd.

“Maar de golf van solidariteit die we hebben ervaren vanuit Vlaanderen? Die was onvoorstelbaar. En dan maakt het niet uit of je dezelfde taal spreekt of niet. Als het moet, dan begrijpen we elkaar toch. De taal van de solidariteit is universeel. Zelfs nu komen er nog regelmatig grote groepen vrijwilligers uit Vlaanderen helpen bij ons. Ik ben daar ontzettend dankbaar voor”, zegt Viviane. “Dus toen we de beelden zagen van de gasontploffing in Turnhout vonden we dat we iets moesten terug doen. Zo kwamen we op het idee om met een SolidariTeam van Verviers naar Turnhout te komen. We zitten immers in hetzelfde schuitje. Of dat nu door water of gas komt, dat maakt niet uit. We dragen allebei een trauma mee.”

Cindy Eykens, coördinator van SolidariTeams in Turnhout, zette de voorbije weken een vrijwilligersploeg op met meer dan 25 chauffeurs en helpers om meubels van gulle gevers tot bij de slachtoffers te krijgen. Ze ontving de enthousiaste ploeg uit Verviers dan ook met open armen. “We hebben al zeven gezinnen van een nieuwe inboedel voorzien, dankzij de vele giften en de hulp van vrijwilligers. Dat er vandaag ook mensen uit Wallonië komen, is echt hartverwarmend. Alle hulp is welkom”, zegt ze. 

De saamhorigheid raakt Cindy diep. “Hoe je het ook draait of keert, Vlaanderen en Wallonië vormen één land. We moeten dus aan hetzelfde zeel trekken als we problemen willen oplossen. En toch zie je politici uit Vlaanderen en Wallonië almaar discussiëren op tv. Maar wij gewone mensen doen daar niet aan mee. Wij helpen elkaar gewoon. Die eenheid, daar zouden ze in Brussel beter een voorbeeld aan nemen”, besluit Cindy.