Christine (36) is moeder van 6 en gaat opnieuw studeren: “Mijn huiswerk maak ik als de kinderen in bed liggen”

“Tot 2012 heb ik gewerkt als administratief bediende bij enkele bankinstellingen”, vertelt Christine Achten (36) uit Lauw, een deelgemeente van Tongeren. “Ondertussen ben ik getrouwd met mijn man Benjamin, kreeg ik zes kinderen en ben ik fulltime aan de slag gegaan als huismoeder. (lacht)” Ondanks dat Christine haar handen meer dan vol heeft met de kids, zocht ze naar een nieuwe uitdaging. En die vond ze (figuurlijk) op de schoolbanken.

“Waarom ik ervoor heb gekozen om opnieuw te gaan studeren? Wel, de jongste mag in januari naar school. En tegelijk is mijn broer ergotherapie gaan studeren. Zijn beslissing heeft me over de streep getrokken.” Met een inschrijving aan Hogeschool PXL tot gevolg. “Toegegeven: opnieuw gaan studeren heeft iets beangstigends. Afgezien van het feit dat je weer – deeltijds – in een aula zit, is het vooral de hoeveelheid leerstof die afschrikt. Je hebt het gevoel dat je geheugen er met de jaren op achteruitgegaan is en dat je niet meer zo gemakkelijk informatie opslaat. Daarbovenop combineer ik mijn studies met mijn gezinsleven.”

“Mijn gezin blijft wel mijn eerste prioriteit”, benadrukt Christine. “Daarom maak ik mijn taken als de kinderen op school zijn of in bed liggen. Ze vinden het wel leuk dat hun mama voortaan ook les volgt. Wat ze vooral grappig vinden, is het feit dat ik nu ook huiswerk moet maken. En druk is het zeker. De eerste weken waren dan ook niet gemakkelijk, want ik had veel taken en een huishouden om voor te zorgen. Maar gelukkig kan ik rekenen op hulp van mijn ouders waar nodig en ik maak sommige taken samen met mijn broer, dat is zeker een groot voordeel.”

“En ook de medestudenten vallen heel goed mee. Iedereen is heel hulpvaardig. Op sommige vlakken is het leeftijdsverschil wel merkbaar. Wanneer ik hen bijvoorbeeld hoor zeggen dat ze nog moe zijn om 9 uur ‘s ochtends, denk ik wel eens: ‘Tel daar nog zes kinderen bij die aangekleed moeten worden en ontbijten’. Dus ja, die zorgeloosheid die hen kenmerkt, is niet meer voor mij weggelegd. (lacht) Maar het is hen gegund hoor.”