Twee maanden gravelseizoen. Op de voet gevolgd door een bruuske overschakeling van twee weken naar het gras. Om dan als de wiedeweerga naar de andere kant van de wereld te trekken voor het olympisch tennistoernooi in Tokio, dat meteen gevolgd wordt door een brutale hardcourttournee doorheen Noord-Amerika. Een mens wordt moe van het alleen maar te lezen. Veel spelers hebben dan ook op voorhand gesnoeid in hun programma, kunnen het niet aan. “Ik ben moe”, zei de Fransman Adrian Mannarino — nochtans geen veelspeler — een paar dagen geleden nog in ‘L’Equipe’. “Als ik geen pauze inlas, loop ik met mijn kop tegen de muur. Ik voel het. Ik ga dan ook niet naar Tokio. Anders komt het niet meer goed.”