PORTRET. Vaarwel Nick Bollettieri, de (naar eigen zeggen) beste coach ter wereld: “Tennis is geen sport voor doetjes”

Niets deed eind jaren ‘70 uitschijnen dat Nick Bollettieri uit zou groeien tot een bekende naam, laat staan een icoon, in de tenniswereld. De para was als prille twintiger gekazerneerd geweest in Japan en vond de sport, als American Football-speler, eerder iets voor ‘wet chickens’ (zwakkelingen). Enkele officieren op de legerbasis wilden evenwel tennislessen volgen en opportunistische Nick sprong, zonder veel kennis van zaken, op de vacature. De (tennis)bal ging aan het rollen.

Waar Bollettieri in het begin maar drie dollar (2,8 euro) per uur verdiende leerde hij het vak al doende en door zich te omringen met de juiste mensen. Zijn meerwaarde zat erin dat hij een visie had: hij wilde dat zijn pupillen sneller liepen en harder sloegen dan de tegenstander. En daarvoor installeerde hij een rigoureus regime in zijn in 1978 opgerichte tennisacademie. Een topsportdiscipline die mooi aansloot bij zijn militaire opleiding.

“Niets gebeurt vanzelf”, schreef hij in zijn biografie. “30.000 ballen slaan om een slag aan te leren of aan te passen is het syndicale minimum. Tennis is geen sport voor doetjes. Ik heb een reglement opgesteld waarin zowat alles verboden was: vriendjes en vriendinnetjes, televisie, frisdranken, tot zelfs kauwgom. Opstaan deden we om 7 uur. Het licht ging uit om 21u30. De ouders wisten dat ze hun kinderen niet naar een vakantiekamp stuurden.”

Omdat zijn methode en tennisacademie nieuw waren en snel succes leken te genereren kwamen er onder die kinderen nogal wat bekende namen te zitten: Gottfried, Arias, Agassi, Krickstein, Courier, Capriati, Haas, Chang, Becker, Sharapova, Venus en Serena Williams, Hingis, Kournikova, Sampras, Seles, Rios, Pierce, Philippoussis en ook de jonge Xavier Malisse. Maar voor elke wereldster zijn er wel honderden of duizenden de revue gepasseerd die het niet hebben gehaald. Die verstikt werden door het strakke keurslijf of benauwd geraakten door het competitieve sfeertje op de campus. Bollettieri trok er zich niets van aan. Overtuigd van zijn eigen gelijk en aanpak. De vedetteparade als bewijs.

Al droogde die bron van toppers wel wat op de laatste jaren, Kei Nishikori is zowat de laatste grote naam in het rijtje. Concurrentie van andere academies en de reputatie van tennisfabriek waar enkel de supertalenten de nodige aandacht kregen – een jaar begeleiding in Bradenton kost om en bij de 75.000 euro voor de gewone stervelingen, met een uur privéles van Bollettieri aan circa 1.000 euro – zorgden voor een terugval van de ondertussen door IMG opgekochte Nick Bollettieri Tennis Academy.

De man zelf bleef zichzelf wel verkopen als ‘beste coach ter wereld’. Of hij de titel ‘beste echtgenoot ter wereld’ ook verdiende is een ander verhaal. Bollettieri stapte maar liefst acht keer in het huwelijksbootje. “Mijn slogan is: ‘don’t date them, marry them’”, kon hij zelf lachen met zijn woelig liefdesleven.

Met de stralende glimlach, getaande huid en bijpassende zonnebril bleef hij voortdurend in beeld. Zijn eigen regime nalevend. Bollettieri begon zelfs op zijn 80ste de dag steevast in de fitness. ‘Tough guy’. Tot op zijn ziekbed. Twee weken geleden werd hij door verschillende websites dood verklaard nadat twee van zijn dochters een foto op Instagram hadden gepost met de boodschap dat het niet lang meer ging duren. Bollettieri zelf zag zich genoodzaakt een dag later te melden dat hij nog niet gestorven was. “I’m still alive and kicking”.

Klein beetje overdreven, zoals ook vaak zijn discours, tot op het absolute einde. Gisteren ruilde hij dan toch het tijdelijke voor het eeuwige in. Hij bleef 91 jaar jong.