‘Guardians of the Galaxy’ is een ouderwets maar snedig actie-avontuur

Wat zijn gameplay betreft, moet je een vergrootglas bovenhalen om ook maar één enkel origineel idee te vinden in Marvel’s Guardians of the Galaxy. Het spel heeft de actiegameplay van Devil May Cry. Het op de teamleider rustende spelerperspectief van Mass Effect. Het elektronische detectivewerk van de Batman: Arkham-games. De herlaad-minigame uit Gears of War. En zo kun je nog wel eventjes doorgaan. Maar daar vallen we niet over, want elk van die componenten zit om een donders goeie reden in het spel. En ze vormen - samen met een sterke game-interpretatie van de Marvel-strips, een solide semi-interactief verhaal en uitstekende graphics – een geheel dat over de ganse lijn klopt. 

Vooral de aanvankelijk wat vreemd lijkende beslissing om je als speler niét te laten kiezen tussen Star-Lord, Drax, Gamora, Rocket Raccoon of Groot, maar je resoluut in de rol van de eerste uit dat rijtje te duwen, pakt onverwacht goed uit. Het houdt de boel goed bij elkaar, en het belette de makers niet om ook een upgradesysteem voor je computergestuurde medestanders te voorzien. Bovendien is het aanhalen van dat team een integraal deel van de gameplay: je kunt de andere Guardians op ieder moment aansturen tijdens de strijd, en zeker in de puzzelsequenties spelen ze allemaal wel een cruciale rol.

De belangrijkste verrassing in Marvel’s Guardians of the Galaxy is het verhaal van de game. Dat brengt je door de ruimte stuivende zootje ongeregeld bij een aantal bekende figuren uit het stripuniversum dat Marvel al sinds de late jaren 60 rond de Guardians bouwt, en de keuzes die je als leider van de bende moet nemen hebben gewicht. Ook de dialogen zijn flink op snee: ze brengen constant een brede grijns op je gezicht terwijl je speelt. Guardians of the Galaxy vult daarmee zelfs een zeker gat op: komedie is een genre dat heel zelden wordt gebezigd bij videogames, zeker in het peperdure AAA-segment waarin deze titel zich bevindt. Naast misschien Deathloop, dat eveneens een komische vibe heeft, slaat Guardians of the Galaxy een homerun als meest komische game van dit jaar.

De gameplay die je in je tengels krijgt is oudbakken maar competent, en zeker na wat upgraden (puntjes rapen voor nieuwe actieve vaardigheden, passieve ‘perks’ bijtimmeren op een werkbank) krijgt alles wat je doet een stevige impact. Ook de bossfights gaan er stevig tegenaan, met verschillende transformatiefases die wat inspanning van je vergen.

Dat allemaal maakt van Guardians of the Galaxy een beduidend betere videogame dan de diep teleurstellende Avengers-game vorig jaar. Het ontwikkelteam erachter – zij ook die bijvoorbeeld Deus Ex: Human Revolution maakten – mag hiermee een nieuwe pluim in zijn hoed steken. Als je naar een uur of vijftien blockbusterplezier snakt voor dit najaar, van het soort dat onverwachte tegenvaller Far Cry 6 iets te weinig levert: niet verder meer zoeken.