Paulien Wesselink van tassenmerk O My Bag: “Consumenten willen er voor te weinig geld goed uitzien”

Toen Paulien Wesselink geschiedenis studeerde en daarna internationale betrekkingen, wees niets erop dat ze 10 jaar later een succesvol eigen handtassen- en accessoirelabel zou runnen. “Ik zag mezelf altijd in een grote internationale organisatie werken, zoals de Verenigde Naties. Pas tijdens mijn stage op het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag merkte ik dat ik het werk inhoudelijk wel interessant vond, maar zo’n grote organisatie te bureaucratisch,” steekt ze van wal. “Zo kwam ik op het idee om zelf een bedrijf te beginnen, met een maatschappelijke boodschap en visie. Ik wou altijd al iets voor anderen doen, daarom haalde ik ook een master in internationale betrekkingen. Maar ik wou het wel op mijn manier doen.”

“Zodra ik afgestudeerd was, begon het idee concreet vorm te krijgen. Veel mensen in mijn omgeving begonnen toen net aan hun eerste baan en waren op zoek naar een mooie tas om hun laptop in kwijt te kunnen. Met een beetje een vintage uitstraling en gemaakt van mooi leder dat de tand des tijds zou doorstaan. Bovendien zou ik met een eigen modebedrijf mensen in ontwikkelingslanden werk kunnen verlenen, en zo mijn steentje bijdragen aan eerlijke handel. Zo gezegd, zo gedaan. Met een paar vage schetsen van enkele tassen onder de arm trokken we naar India en Indonesië om op zoek te gaan naar producenten. Op internet hadden we gelezen dat best veel bedrijven er tassen laten maken, en ze spreken er ook een woordje Engels, wat helpt.”

Lees verder onder de foto.

De twee kwamen helaas van een kale reis terug. Ze bezochten er zo’n 25-tal producenten, maar niemand was geschikt. “Ze maakten geen mooie samples, of het waren gewoon geen fijne mensen. En van duurzaamheid hadden ze nog nooit gehoord, want ze gebruikten stuk voor stuk erg vervuilende methodes om hun leder te looien. Toen we weer in Nederland waren, besloot die vriendin uit het plan te stappen. Ze zag er na onze reis niet meteen kansen in en ging op zoek naar een vaste job. Ik was daarentegen alleen maar meer overtuigd geraakt van ons idee. Zeker omdat ik met eigen ogen gezien had hoeveel verschil je kan maken door mensen in zo'n arm land een job te bieden.”

Voor een eigen label heb je echter kapitaal nodig, en dat had Wesselink niet. Daarom besloot ze een starterslening van € 10.000 euro aan te vragen bij de gemeente Amsterdam en daarbovenop nog € 5.000 van haar vader te lenen. Ze reisde opnieuw naar India, waar ze als bij toeval een fairtradeproject had gevonden waarop ze kon aanhaken. De producent had een proces ontwikkeld waarbij ze niet langer chroom gebruikten om het leder te looien, één van de meest vervuilende stoffen. Ook hij had zijn bedrijf energiezuinig gebouwd. Toch duurde het allemaal langer dan Paulien had gedacht. “Ik had natuurlijk helemaal geen achtergrond in design, dus de eerste samples waren helemaal niet mooi. Uiteindelijk besloot ik om daar te blijven tot het gewenste resultaat bereikt was. Iets wat ik nu nog steeds doe. In het begin combineerde ik het nog met wat bijbaantjes, maar dankzij een startersuitkering kon ik me er fulltime mee bezig houden. Toen ik via via de vraag kreeg om mijn eerste collectie voor te stellen op Amsterdam Fashion Week, ging de bal echt aan het rollen. Er waren twee inkopers van winkels geïnteresseerd, ik kreeg een beetje publiciteit in de media en mijn eerste stagiaire.” (lacht)

Negen jaar later runt ze een bedrijf waar zo’n vijftien mensen voor werken, heeft ze twee winkels in Nederland en verkooppunten tot in Japan en de Verenigde Staten en geeft ze honderden mensen in India werk, zodat ze hun families kunnen onderhouden. Tegen 2025 heeft ze het ambitieuze plan om meer dan 100.000 levens positief te veranderen. Een deel van de opbrengst investeert ze nu al in projecten in de Indiase stad Calcutta. Hét bewijs dat een modelabel zowel duurzaam als succesvol kan zijn, zonder dat mensen uitgebuit worden. Hoe komt het dan dat zoveel andere merken nog achterblijven?

“Ik heb het idee dat ondernemers die nu een eigen zaak starten, wél de intentie hebben om een maatschappelijk doel na te streven en echt hun steentje willen bijdragen. Ook ketens zijn er volop mee bezig. Dat ze in lageloonlanden zitten, is eigenlijk net goed. Zo verleen je de mensen werk. Al moet het wel op een juiste en eerlijke manier gebeuren, en dat is vaak nog niet het geval. Al te vaak schuiven merken de verantwoordelijk van zich af, door te stellen dat ze veel werk laten outsourcen en geen controle hebben over de arbeidsomstandigheden in die fabrieken. Terwijl het toch net de ketens zijn die geld genoeg hebben om iemand daar permanent toezicht op te laten bewaren? Als je de opdracht geeft om spullen te laten maken, neem dan ook je verantwoordelijkheid daarvoor op. Natuurlijk blijft duurzaamheid wel een moeilijk onderwerp als je 10 collecties per jaar produceert. Die verantwoordelijkheid ligt echter ook bij de consumenten, die er voor te weinig geld goed willen uitzien en niet bereid zijn om een eerlijke prijs te betalen.”

Negen maanden geleden kreeg Paulien er naast O My Bag nog een extra kindje bij. Dat heeft een flinke impact op haar leven. “Ik vind het met momenten echt wel moeilijk om een bedrijf te runnen, elke dag op tijd bij de crèche te zijn, tijd maken om te sporten en een sociaal leven onderhouden. Het voelt soms allemaal wat overweldigend aan. Al maakt dat het gewoon extra uitdagend.” (lacht)