Vandaag dragen we hakken voor een vrouwelijke look of om iets groter en slanker te lijken, maar dat is ooit anders geweest. De geschiedenis van de schoen waarmee we onszelf in naam der elegantie vrijwillig pijnigen, gaat terug tot in de 10de eeuw, weet Elizabeth Semmelhack van het Bata Shoe Museum in Toronto. Daar droegen Perzische mannen hakken op een paard, zodat hun voeten beter in de stijgbeugels pasten. Die trend werd door de Europeanen overgenomen in de 17de eeuw. 

"Er bestaat een lange geschiedenis van mannen die hakken droegen voor ruiterlijke doeleinden," vertelt Semmelhack. Ze schreef ook het boek Standing Tall: The Curious History of Men in Heels. "We weten al dat cowboys hakken droegen. De hoge hak had oorspronkelijk alles met functionaliteit te maken, niet met mode, in tijden van oorlog. De hak was een extra instrument waarmee de ruiter stabiel bleef en zijn wapen beter kon gebruiken."

Het duurde tot de 18de eeuw voor de hak als kenmerk van vrouwenschoeisel beschouwd werd. Stilaan kregen ze ook een vrouwelijkere vorm, met een dunnere hiel en een puntige teen. Al duurde het tot de jaren 50 van de vorige eeuw vooraleer hout werd ingeruild voor staal om hakken te maken. "Pas dan werd de stiletto geboren, met de karateristieke dunne naaldhak," legt Semmelhack uit. En de hak blijft vandaag ook verder evolueren, met onder meer plateauhakken, wedges en armadillo boots. We moeten toegeven dat ze al lang niet meer om puur functionele redenen worden gedragen, maar horen we daar iemand over klagen?