Veertig minuten voor de aftrap liepen de basisspelers van Fenerbahçe - elk apart - naar de eigen spionkop.

Terwijl Antwerp bezig was met de opwarming.

Dat gaat zo: die van Fener worden geroepen door de eigen aanhang, jutten de fans nog wat extra op. Standaardprocedure in het Şükrü Saracoğlustadion.

Speciaal is het wel.

De Turken ontrolden ook een spandoek voor de wedstrijd met een recente uitspraak van coach Vitor Pereira: “We will fight for the family.”

Er zat wel wat druk op bij de thuisploeg. Dat kan versmachtend werken.

Wisten ze ook bij de Great Old. Zij startten uitstekend aan de wedstrijd.

Met een snelle tegenaanval. Overstapje Fischer, Frey met de tik terug naar de Deen, hij bediende op zijn beurt Samatta aan de tweede paal: 0-1. Nota bene tegen de ploeg waar hij op de loonlijst staat. Even leek hij buitenspel te staan, de VAR keurde het doelpunt goed. Droomstart voor Antwerp.

Maar stelselmatig voerde Fenerbahçe de druk op. Zonder daarbij écht gevaarlijk te zijn. Tot minuut twintig. De Laet liet Tisserand lopen, diens kopbal werd gepareerd door Butez, Valencia tikte de rebound binnen. De decibels plots weer met een ruk de hoogte in. Sfeer maken kunnen ze in Turkije.

Antwerp moest bekomen, hapte even naar adem. Valencia kneep naar binnen, De Laet verlengde zijn schot bijna in eigen doel. En dan kreeg Fener een penalty. Na minutenlang getalm van de arbitrage en de VAR. Bataille had Valencia gehaakt in de zestienmeter, over de beslissing an sich valt niet te discussiëren. Brian Priske maakte misbaar aan de zijlijn, daar hoorden wellicht wat Deense scheldwoorden bij.

Valencia stond dan al achter de bal. Zijn ‘panenka’ ging via de lat terug het veld in - hij is Lionel Messi niet.

Bij Antwerp was intussen de rust verdwenen. Te veel slordigheden, te snel balverlies.

In minuut 44 was het aan Almeida om in de fout te gaan. Opnieuw op Valencia, opnieuw in de zestienmeter, opnieuw een strafschop, opnieuw een gefrustreerde Priske aan de zijlijn. Deze keer bleef Valencia wél koelbloedig. Links in de benedenhoek, Butez had geen kans.

Valencia is ook Paul Onuachu niet. Freed from desire van Gala door de boxen, twintigduizend blije Turken.

Nu, hoe je het ook draait of keert: Antwerp gaf de match zelf uit handen. De verdediging miste kwaliteit en koelbloedigheid op de beslissende moment.

Priske bracht met Balikwisha meer vuurkracht voorin bij het begin van de tweede helft. Hij zorgde voor een nieuwe dynamiek bij de Great Old. In een goeie dag kan ‘Mickey’ het verschil maken. Balvast, dribbelvaardig, voldoende snelheid.

Fenerbahçe was tevreden met die voorsprong, drukte niet door.

Antwerp nam de controle over, toonde drang naar voren. Daarvoor werd het beloond op het uur. Gerkens kopte een hoekschop overhoeks binnen. Priske schreeuwde het uit.

Zijn ploeg had weer de bovenhand. Grote kansen zagen we niet meer. Niet van Fenerbahçe - de druk was te steriel, Sangaré en Pelkas misten precisie -, niet van Antwerp.

Na het laatste fluitsignaal viel de stilte in het Şükrü Saracoğlustadion. Waarna de thuisfans hun spelers op een fluitconcert en gejoel trakteerden. Zo gaat dat in het voetbal. Antwerp was blij met het gelijkspel. De nul is van de tabellen geveegd, binnen twee weken moeten de drie punten het doel zijn tegen dit Fener - wow is dat allemaal niet. Op de eigen Bosuil, zonder fans. Dat is helaas een manco.

Meer statistieken vind je op Sofascore