In naam van de wetenschap hokken 5.000 supporters samen in Amsterdam: “Maandenlang is ons ingeramd afstand te houden, nu worden we bij elkaar gedreven”

Op het plein voor de Johan Cruijff Arena zetten vier vrienden hun blikjes bier op de grond en geven handgel door om hun handen te ontsmetten. In de rij iets verderop zetten honderden fans hun mondkapje op boven hun Oranjeshirt. Wie daarna richting het stadion wandelt, komt langs een bordje: ‘Welkom, u betreedt het testterrein'.

Het was vorige week (heel even) een persoonlijk dilemma. Natuurlijk had ik een kaartje gekocht voor deze wedstrijd, maar moet ik dit eigenlijk wel willen? Nog geen vaccin in je lijf, maar wel tussen 5.000 anderen in een voetbalstadion gaan zitten. Even twijfel ik als een viroloog zegt: “Ik begrijp niet dat deze test wordt gehouden! Het aantal besmettingen gaat omhoog en zeker in Amsterdam is het hoog.”

Maar de andere kant van het dilemma wint: de laatste thuiswedstrijd van Oranje waar publiek bij kon zijn is 16 maanden geleden, op 19 november 2019 tegen Estland. Zestien maanden! Een kind dat tijdens die wedstrijd is geboren, kan inmiddels lopen! Mijn hart maakt kleine sprongetjes bij het idee dat ik straks weer echte voetballers in een echt stadion kan zien, op een echt veld.

Geen tv-poppetjes die door digitale reclameborden heen lopen terwijl er gejuich klinkt van een geluidsband.

De interland Nederland-Letland begint zaterdag al vroeg: om 8 uur 's ochtends op een verlaten bedrijventerrein aan de rand van de stad, met een vrouw die een stokje je neus induwt, tot aan de rand van je hersenen. Er staan nog tien andere Oranjefans in de rij. Want wie 's avonds om 18 uur via de speciale CoronaCheckApp geen (negatieve) coronasneltest kan overleggen, komt er niet in. 

Het stadion is in bubbels opgedeeld. Voor elke bubbel gelden andere regels. In bubbel 6, pal achter de goal, geldt: iedereen zit bij elkaar, 1,5 meter afstand geldt hier niet. Wel moet je een mondkapje op. Werkt dat? Amper. Het Wilhelmus zingen met een mondkapje op voelt nogal stom. Een fors deel van bubbel 6 heeft een oplossing: continu een glas bier in je hand, want wie doet alsof hij drinkt hoeft geen mondkapje op. 

Hoe het voelt in bubbel 6? Eerst onwennig. Maandenlang is ons ingeramd afstand te houden, maar nu worden we bij elkaar gedreven. Die mensenvrees duurt een kwartiertje, dan zijn mijn hersens weer gewend aan het oude normaal.

Normaal gesproken zou dit natuurlijk een wedstrijdje van 13 in een dozijn zijn geweest: Nederland-Letland. Zo’n kwalificatiepotje tegen de nummer 100-zoveel van de wereld. Maar vandaag voelt het als een wedstrijd voor de eeuwigheid. Vijfduizend man zitten er in de Arena. Het is natuurlijk helemaal niets, maar tegelijk is het alles, voor wie al die maanden echt niets had, op voetbalgebied.

Veel van wat ooit was, is weer terug: wapperende vlaggen, spandoeken, zingende fans, opstaan voor die gast naast je die er langs moet met zes pintjes, eindelijk weer ongeremd juichen voor de goal van Berghuis, zonder dat je per ongeluk de kat van de zetel trapt. Je handen ten hemel heffen bij wéér een gemiste kans.

De mensen die hier vanavond zijn? Die willen hier ook écht zijn. Die hebben een uur in een online wachtrij gehangen voor een kaartje, hebben twee apps moeten downloaden, hebben een wattenstaafje in hun neus moet laten duwen voor een coronatest en nemen het risico op een boete van 95 euro omdat ze hoogstwaarschijnlijk niet voor de avondklok thuis zijn.

Dit lijken niet de mensen die alleen naar Oranje komen voor de carnavaleske gezelligheid, die denken dat de Mexican wave belangrijker is dan een rush van Denzel Dumfries. Het zijn ook niet de freeriders die gratis komen brallen op uitnodiging van een sponsor en tijdens een wedstrijd op het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika jolig op hun vuvuzela blazen en dan vragen “of die jongen daar voorin die Van Persie is”. (Ja, dat is echt gebeurd).

Wel zijn er fans die volop van de gelegenheid genieten: vriendengroepen die eindelijk weer met zijn tienen om elkaar heen mogen hangen en ongeremd bier mogen bestellen. 

Maar ook voor hen daalt na het laatste fluitsignaal de harde realiteit weer in. Dit zorgeloze feestje was maar voor even. “Als u het testterrein verlaat, gelden de regels van het RIVM (de Nederlandse tegenhanger van Sciensano, nvdr.) weer”, meld het stadionscherm. De spelers maken een kort rondje langs de tribunes. De fans moeten snel het stadion uit en de auto in: over een uur gaat de avondklok in. 

Nee, Nederland-Letland voelde nog lang niet als een normale interland. Maar man, wat was het fijn om weer terug te zijn. Dus prikken, prikken, prikken! We willen weer.