Het verhaal van de reisgezellin van de Belgian Tornados die ei zo na het leven liet tijdens helse tocht
“Dag team, ik vind het echt jammer dat ik het rustigere deel van de tocht moet missen, ik keek er echt naar uit om het ietsje kalmer aan te kunnen doen nadat we het Everest Base Camp hadden bereikt en wat quality time met jullie te kunnen doorbrengen! Maar gisteravond was ik er bijna niet meer. ’s Namiddags begon ik mijn evenwicht te verliezen, ik kon niet meer op een rechte lijn lopen en ik moest platte rust houden om te kunnen ademen. Ik had een longontsteking, vocht op de longen, maar wilde geen antibiotica nemen. Was me dat een grote fout!”
Na een uur kon ik niet meer zelfstandig stappen, waarna de twee mannen die me vergezelden me ondersteunden. Nog een uur later lukte stappen zelfs helemaal niet meer, zelfs niet met hun hulp
Rochelle over hoe ze de tocht maar net overleefde
“De druk op mijn longen werd groter, waardoor ook de druk op mijn hersenen toenam. Mijn bloedsaturatie voor het avondeten was 37. Dankzij de zuurstof die ik innam verhoogde die even naar 80-90, maar vijf minuten later was het dan weer maar 50 meer. Door de dichte bewolking konden er na 16u geen helikopters meer vliegen, dus er was geen andere optie dan meteen te voet op zoek te gaan naar een ziekenhuis. Na een uur kon ik echter niet meer zelfstandig stappen, waarna de twee mannen die me vergezelden me ondersteunden. Nog een uur later lukte stappen zelfs helemaal niet meer, zelfs niet met hun hulp. Mijn bloedsaturatie daalde tot 31 procent. De mannen die me bijstonden droegen me afwisselend op hun rug – vijf uur lang, weg van het pad in het donker terwijl ikzelf bewusteloos was. Uiteindelijk bereikten we een ziekenhuis, het is te zeggen: een hut vol medicijnen waarin een Amerikaanse dokter vrijwillig aan het werk was.”
Helden
“Ik kan me herinneren hoe de dokter mijn naam zei, en hoe hij zei dat hij alles zou doen om mijn leven te redden maar dat ik dan wel wakker moest blijven en tegen hem moest blijven praten. Ik dacht al dat ik mijn vingers en tenen had verloren en het voelde alsof mijn hoofd was ontploft en mijn brein niet meer kon communiceren met mijn mond of spraak. Vanochtend vertelde de dokter me wat onze twee ongelofelijke gidsen hadden gedaan om mij in leven te houden. Hadden zij nog maar hun enkel omgeslagen of opgegeven, dan was ik nu dood of had ik permanente hersenschade opgelopen. Ik heb mijn leven aan deze helden te danken! Vandaag was ik in drie verschillende ziekenhuizen en genoot ik van een paar leuke helikoptervluchten. Ik stel het nu heel goed, enkel een luchtinfectie speelt me nog parten. Ik wacht jullie op in het Crown Plaza in Kathmandu, waarna ik jullie zal vergezellen tijdens de laatste avond en jullie terugreis naar België. Ik mis jullie! De grote les: laat je asap behandelen als je een infectie hebt en luister naar de dokters! Tot in Kathmandu! X”
Jacques Borlée en zijn team willen met hun expeditie ook geld inzamelen voor SOS Kinderdorpen. Wie een gift wil doen, kan dat via: sos-kinderdorpen.be/BelgianTornadosNepal
1 reactie
Luc Verhelle
Een goede acclimatisatie had dit voorval heel waarschijnlijk kunnen voorkomen. (longontsteking was waarschijnlijk een gevolg). Als er meer dan 300, maximaal 400 meter hoogteverschil is tussen de opeenvolgende slaapplaatsen, dient men een acclimatisatiehike en -nacht in te plannen. Deze expeditie trok na Phakding (2610m) naar Namche Bazar (3460m) In Namche hadden ze een acclimatisatie moeten inplannen, elke expeditie (ook de pro klimmers) doet dit, twee of zelfs drie nachten in Namche.