Walter Roelants haalt einde Dakar: “Levensgevaarlijk, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb”

Elke dag begon hij van nul, zonder ervaring in een grote wedstrijd. Duinen had hij nog nooit gezien. Maar hij had een doel: de Dakar rijden voor zijn verlamde zoon, tegelijk geld inzamelen voor To Walk Again en op vrijdag 15 januari met hun vlag zwaaien op het podium in Jeddah.

Op zijn zestigste mag Walter Roelants de Dakar afvinken van zijn bucketlist. “Die laatste rit was toch nog verraderlijk. Maar ik heb me niet laten vangen en ben op mijn eigen tempo naar de finish gereden. Het ging ook niet sneller vanwege mijn slechte knie”, zegt Walter Roelants. “Op een bepaald moment was er een rijder gevallen. Ik kende hem. Hij was aan het wenen. Ik heb zijn motor uitgegraven, hem over de heuvel geduwd, een pijnstiller gegeven en gezegd dat hij moest finishen. Dat is hem uiteindelijk ook gelukt.”

Roelants kijkt met tevredenheid terug op wat hij een loodzware Dakar noemt. “Iemand die goed met motor kan rijden zal makkelijk door de duinen geraken, maar voor mij was het afzien. De eerste dagen ben ik ook te snel vertrokken en verbruikte ik in de duinen veel te veel energie”, stelt Roelants. “Je vastrijden, een halfuur graven om je vijftig meter verder opnieuw vast te rijden, ik heb me heel vaak afgevraagd waar ik mee bezig was. Maar ik heb nooit of nooit gedacht aan opgeven.”

“Ik ben ook altijd blijven zoeken naar oplossingen. Behalve de duinen waren de stenenpistes ook loodzwaar. Je moest in je stuur knijpen om toch maar niet te vallen. ’s Avonds voelde het alsof mijn handen in brand stonden”, gaat Roelants voort. “Mijn zoon Joel en To Walk Again waren mijn grote motivatie. Voor hen heb ik het gedaan. De vele berichten, het geld dat gestort werd. Hoe moe je ook bent, je wil niet opgeven. Niet voor jezelf, niet voor die mensen. Ik ben blij dat ik de finish gehaald heb en met de vlag van To Walk Again heb kunnen zwaaien. Het deed me wel iets, maar ik ben geen bleiter.”

Behalve zwaar vond Roelants het ook levensgevaarlijk. “Ik heb wel dertig keer die gast met zijn zeis gezien. Behalve snel reed ik in het begin ook agressief. Maar al doende leer je, ook in de Dakar. Op een bepaald moment reed ik 165 km/u in het zand. Een wagen scheerde op minder dan een meter langs mij door. De dag nadien ga je dan anders rijden. Dat is ervaring, maar het is ook gevaarlijk”, besluit Roelants.

Lees ook: meer auto/motorsport