Terugblik met Vincent Goemaere op bewogen eerste jaar als voorzitter van Cercle Brugge: “Never Give Up”

Op dinsdag 14 januari 2020 werd u door de Raad van Bestuur van Cercle Brugge aangeduid als nieuwe voorzitter.

“Voor mij een moment van fierheid, dat zal ik niet ontkennen. Vanuit mijn ondernemerschap had ik altijd in stilte gedroomd om ook bij Cercle het voortouw te kunnen nemen. Maar het voorzitterschap is in het moderne voetbal niet meer zoals vroeger, toen de preses de man was die de richting aanwees. Of, zoals Roger Lambrecht en Constant Vanden Stock, eigenaar was van de ploeg en de transfers regelde. Vanuit de ’corporate governance’ worden de lijnen uitgezet door de CEO, in ons geval Oleg Petrov, die het operationeel management leidt. Als voorzitter heb ik een sturende en controlerende functie, ben ik ook de vertegenwoordiger in de Pro League. En, zoals afgesproken toen Monaco instapte, was het belangrijk vanuit de lokale verankering dat de voorzitter iemand van Cercle moest zijn die kan waken over de eigenheid van onze Vereniging. Zeker en vast ook na de organisatorische omslag die we gemaakt hebben in de loop van dit jaar.”  

U kwam op een uiterst moeilijk moment aan het roer, in volle behoudsstrijd.

“Het was een uitdaging, dat kan je wel zeggen. Sportief had iedereen ons eigenlijk al begraven. Op de Pro League werd bij de besprekingen over de verdeelsleutel van de tv-gelden over Cercle gesproken als over een tweedeklasser. Maar zelf geloofde ik volop in onze kansen. Bernd Storck was in oktober bij ons gekomen, hij had tijd nodig om sportief de bakens te verzetten. In Malta, tijdens het oefenkamp, kreeg ik echt het gevoel dat er toch nog iets mogelijk was. “Wir schaffen das” was in die dagen het motto van Storck. Hij slaagde er in iedereen aan zijn kant te krijgen, tot de materiaalman en de buschauffeur toe. Iedereen voelde zich betrokken bij de operatie-redding. Ook, en vooràl, de fans. Bernd Storck verzorgde uitstekend zijn pr, en we moesten hem absoluut niet overtuigen om de belangrijke rol van de achterban uit te spelen.”

“Toen we met 2000 man achter ons in Moeskroen het onmogelijke mogelijk maakten en van de laatste plaats weggeraakten, wist ik dat het niet meer fout kon lopen. De sportieve redding was ongetwijfeld het sportieve hoogtepunt van mijn eerste jaar als voorzitter. Die remontada is er niet zomaar gekomen. Bernd Storck was het gezicht van die redding, maar wij zorgden er voor dat hij er zeven, acht spelers bij kreeg om het mirakel waar te maken. We hebben dat allemaal samen verwezenlijkt, hé. We waren toen trouwens al bezig met wijzigingen in onze aanpak, met het ontwikkelen van een nieuwe visie.”

Maar net nadat Cercle officieel gered was brak de coronacrisis uit, werd de competitie stopgezet en moest die ontwikkeling “on hold” worden gezet.

“Corona heeft alles omgegooid. In interviews gaf ik in die periode voortdurend aan dat we moesten uitkijken. Wordt er nog gevoetbald, hoe en onder welke omstandigheden wordt er gevoetbald? Waar gaan we de commerciële inkomsten halen? Nooit was de transfermarkt zo onstabiel. Als goede huisvader moesten we de tering naar de nering zetten, zeer moeilijke beslissingen nemen en vooral in afwachtende modus gaan. Daardoor hebben we april niet gehaald voor die nieuwe structuur, de technische directeur kwam pas veel later en de voorbereiding op het nieuwe seizoen werd opnieuw zonder hoofdtrainer aangevat.”

“Dat we sinds januari met Storck spraken maar er niet uitkwamen, ja, dat was een ontgoocheling. Maar zo gaat dat in voetbal, kijk maar naar Antwerp en Leko nu. We hadden Bernd een heel goed financieel voorstel gedaan, dacht ik, maar ook inhoudelijk lag de visie te ver uit elkaar. Storck wou op korte termijn Europa League halen en was daarop gefocust. Bij ons was het basisdoel om eerst een stabiele middenmoter te worden die af en toe een speler kan afleveren aan de topclubs. Daarop is het uiteindelijk afgesprongen. Kijk, ik heb enorm veel respect voor Bernd Storck en wat hij gerealiseerd heeft, maar dat hoofdstuk is afgesloten.”

Met Paul Clement koos Cercle vervolgens voor een ander profiel. Aanvankelijk met succes, maar de voorbije twee maanden liep het fout.

“Paul Clement is zachter dan zijn voorganger, een vaderfiguur die onze jonge groep nodig had. Ik blijf hem de juiste man op de juiste plaats vinden, ook nu het plots veel minder goed gaat. Ik heb onthouden dat we de voorbije weken toch ook goeie wedstrijden speelden maar ongelukkig verloren, tegen Moeskroen, tegen Charleroi. Daarom verlies ik mijn geloof in onze coach en in de technische omkadering niet. We hebben voldoende kwaliteit in de groep, je kan het Cercle van nu niet vergelijken met dat van een jaar geleden. Ik heb nu echt niet het gevoel dat we een mirakel nodig zullen hebben zoals toen.”

“We staan niet waar we hadden verwacht, en daar ben ik teleurgesteld over. Het is normaal dat velen ontevreden zijn, maar dit loopt niet verkeerd af. We blijven onze strijdkreet “Never Give Up” ook nu trouw, zoals we dat het hele jaar door deden. Ook in Monaco overheerst het gevoel dat we dit zullen kunnen ombuigen. Er wordt verder geïnvesteerd in de omkadering. We blijven bijsturen en optimaliseren. Maar we moeten vooral niet vanuit een angstgevoel beslissingen nemen die niet de juiste zouden zijn. Een angstgevoel leeft bij mij alvast niet.”

Cercle kwam op het eind van 2020 nog even heel negatief in het nieuws omdat drie van uw spelers betrapt werden op een lockdownfeestje. Een smet op het blazoen van de Vereniging.

“Je voelt je verantwoordelijk, dat zeker. Maar ik ervaar als vader van twee zonen, 12 en 14 jaar oud, dat jonge mensen het heel moeilijk hebben in de tijd waarin we nu moeten leven. En onze voetballers zijn ook jonge mensen. Daarom is dit tweeledig. Het was een fout van hen, laat dat duidelijk zijn, een dwaze jeugdzonde.”

“Ik was en ben er nog altijd heel kwaad over. Maar ze zijn gestraft, financieel en straks ook nog op een alternatieve wijze bij revaliderende Covid-patiënten. Ik geloof in die bewustmaking. We leven toch ook niet meer in de middeleeuwen, waarin we hen moeten stenigen om die misstap. Misschien moeten wij met zijn allen er ook voor zorgen dat onze jonge spelers beter begeleid worden, zodat dit zich niet meer herhaalt.”

“We zijn bijna een jaar verder en ik stel vast dat men op dit ogenblik voor Cercle nog altijd spreekt over een tussenoplossing. Terwijl ook wij een definitieve eindoplossing beogen. Wij willen blijven meewerken in dit dossier, maar het is een heel moeilijke oefening. Wij willen onze toekomst niet in gevaar brengen. Het kan niet zijn dat je in 1974 beslist hebt om samen in een appartementsgebouw te trekken, maar dat de rijke bewoner nu een chique villa wil bouwen en dat de bovenbuur verplicht wordt af en toe in de logeerkamer van die villa te verblijven.”

“Mij is altijd gezegd geduld te hebben, en wij hebben ons het hele jaar constructief opgesteld, maar misschien moeten wij ons toch anders gaan opstellen. Wij wachten nu op de goedkeuring van het Vlaams parlement over de remediëring die minister Zuhal Demir heeft behartigd, waarvoor ik haar uiterst dankbaar ben. Zij heeft de politieke moed gehad dit dossier uit het slop te willen trekken, maar het is jammer genoeg niet sluitend met alle mogelijke bezwaren die nog kunnen opduiken.”

Tot slot: in het afgelopen jaar werd Cercle emotioneel dooreengeschud door wat er met Miguel Van Damme gebeurde. Hoe hebt u als voorzitter dit menselijke drama van hoop, wanhoop en nieuwe hoop beleefd?

“Het is onwaarschijnlijk wat die jongen allemaal heeft doorgemaakt. Wij hebben bij Cercle op elk moment met hem meegeleefd. Om dit duidelijk te maken hebben we hem in de zomer ook die contractverlenging aangeboden. Miguels strijdvaardigheid en positiviteit heeft mij dikwijls geraakt. In zijn gevecht tegen zijn ziekte is hij evenveel topatleet als hij het als doelman is geweest. Miguel is een voorbeeld, ja, voor alle voetballers en voor iedereen tout court. Ik mag hopen dat Miguel in 2021 met zijn vrouw en met hun dochtertje dat op komst is, van veel gelukkige momenten zal mogen genieten.”

We hopen het met u, voorzitter.

Lees ook: meer 1A-voetbal