Roninho (Halle-Gooik) woonde zes jaar in Oekraïne: “De ene oorlog volgt de andere op”

Het zijn niet de meest gemakkelijke dagen voor Roninho. In normale tijden staat de Braziliaanse Georgiër bekend om zijn brede lach. Bij momenten is die nog altijd aanwezig, maar achter die lach schuilt een verhaal van tristesse. “Het zijn inderdaad lastige dagen voor mij. Naar de buitenwereld houd ik mij sterk. Bij Halle-Gooik stel ik me professioneel op. Niemand zal me met de vinger kunnen wijzen dat ik mijn job niet naar behoren uitvoer. Zelfs bij het overlijden van mijn papa bleef ik professioneel. Dat is nu ook het geval.”

“Het is natuurlijk jammer dat ik uitgerekend nu in de lappenmand lig. Wedstrijden zouden voor afleiding kunnen zorgen, maar die heb ik door die vervelende enkelblessure even niet. Het letsel herstelt gunstig. Elke week worden de trainingen opgevoerd en over drie weken moet ik weer inzetbaar zijn. De ‘vrije tijd’ die ik nu heb, laat me natuurlijk toe om aan andere zaken te denken. Het hoofd is niet altijd vrij.”

(lees verder hieronder)

Meteen verwijst Roninho naar zijn periode in Oekraïne. “Zes jaar heb ik met veel plezier in het Oekraïense Kherson gewerkt en geleefd. Ik heb er zeer veel vrienden aan overgehouden. Ik leef dagelijks met hen mee. Spijtig genoeg is het dezer dagen allemaal slecht nieuws dat ik vanuit het land ontvang. Niemand, waar ook ter wereld, wil deze situatie meemaken. De ene oorlog volgt de andere op. Eerst was er het gevecht met Covid, nu het gevecht met de Russen. Gelukkig werken sociale media zoals Messenger en WhatsApp nog. Anders waren ze helemaal geïsoleerd van de buitenwereld. Ik vraag hen constant of er al enige verbetering is. Tevergeefs. Meer kan ik voor hen op dit moment spijtig genoeg niet doen: hen een luisterend oor aanbieden, meeleven en bidden dat de situatie spoedig opklaart.”

(lees verder hieronder)

Roninho is kind aan huis in Kherson. De stad ligt in het zuiden van het land, niet ver van de Krim. Als een van de eerste steden werd Kherson effectief bestookt met bommen. Roninho zucht. “Mijn vrienden zijn niet op tijd weggeraakt uit Kherson. Nu zijn de luchthavens uiteraard potdicht. Het land verlaten is heel moeilijk geworden. In Oekraïne had niemand verwacht dat het effectief tot een oorlog zou komen. Iedereen werd verrast door de inval. De mensen zoeken bunkers op, mijn dierbaren ook. Het openbare leven ligt stil. Kherson werd gebombeerd. Ik hoorde van mijn vrienden verhalen van Oekraïners die hun leven gaven om de Russen even tegen te houden. Zo zou iemand zichzelf hebben opgeblazen om een brug te vernielen. Daardoor werd het Russische leger een tijd opgehouden.”

“Uiteraard is sport – laat staan futsal – momenteel totaal niet aan de orde. De noodtoestand heerst in het land. Het enige goede nieuws tot nu toe is het feit dat niemand uit mijn vriendenkring gesneuveld of gewond is geraakt. De schrik bij de mensen is gigantisch. Ik bid dat het gezond verstand zo snel mogelijk mag terugkeren in de hoofden van iedereen. Futsal is voor mij zeer belangrijk, maar tegelijk besef ik hoe relatief alles in het leven is. Ik kan wel eens – terecht – vloeken om een gemiste kans, maar wat stelt dat voor bij het leed dat mijn Oekraïense vrienden momenteel meemaken. Daar ben ik me heel goed van bewust.”

Lees ook: meer futsal