Renée Eykens timmert aan de weg terug na afgescheurde achillespees: “In tweede deel van zomerseizoen wedstrijd lopen zou overwinning zijn”

Terwijl haar collega-atleten de voorbije maanden van het ene naar het andere kampioenschap raasden, werkte Eykens heel de winter hard aan haar herstel. “Het begint lang te duren, maar dat wist ik op voorhand”, vertelt de 800m-specialiste uit Kapellen. “De revalidatie verloopt vlot en de pees reageert goed.”

“Vanaf de eerste week heb ik stappen vooruit gezet. Tot hiertoe heb ik nog geen echte grote terugval gekend”, klinkt het. “Intussen ben ik weer een beetje aan het lopen. Maar hoe dichter ik bij het echte lopen kom, hoe moeilijker. De laatste 15 % zijn de lastigste. Ik moest alles weer van nul opbouwen. De kuit was volledig weg. Het is een heel langzaam proces om die spieren millimeter per millimeter terug te winnen.”

Bij een afgescheurde achillespees is het nooit evident om op het allerhoogste niveau terug te keren. “Of dat zal lukken is moeilijk te zeggen”, beseft ze. “Het enige wat ik kan doen is erin geloven en keihard werken. Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik het kan. Ik heb veel mensen die me steunen en ik word goed begeleid. Elke week gaat het ietsje beter en het plezier zit er nog in. Ik heb er nog veel zin in en dat is belangrijk.”

In het beste scenario kan ze over een drietal maanden opnieuw een wedstrijdnummer opspelden. “Voor mij zou het een overwinning zijn als ik in het tweede deel van het zomerseizoen een wedstrijd kan betwisten”, stelt Eykens. “Welk niveau ik dan haal, is bijkomstig. Dat zou een jaar na de blessure zijn, dat is heel snel. Ik besef dat het hoog gegrepen is, maar ik moet een doel voor ogen hebben. Maar het is niet helemaal te voorspellen hoe de weg daarnaartoe zal verlopen.” 

Met geduld en een positieve ingesteldheid probeert ze er intussen het beste van te maken. “Ik daag mezelf nu ook uit op andere vlakken. Het is mijn eerste lange zware blessure. Daarom probeer ik nu op andere gebieden mezelf sterker te maken en bijvoorbeeld te werken aan het mentale, geduld te oefenen. Maar ik loop soms wel tegen de muur”, geeft ze eerlijk toe. 

De grote kampioenschappen moet Eykens noodgedwongen vanuit haar zetel volgen. “Uiteraard voel ik wel de adrenaline als ik die wedstrijden zie. Ik vraag me dan ook af hoe ik het zou gedaan hebben. Maar wedstrijden bekijken hoort ook bij het revalidatieproces. De Spelen en het WK indoor missen vond ik heel kut. Maar ik ben al heel trots met heel de weg die ik heb afgelegd.”

Lees ook: meer atletiek