Rasechte Antwerpenaar Marco Weymans voelt zich in zijn sas bij Beerschot: “Losada, Colman en Cruz waren vroeger mijn idolen”

Marco Weymans’ ouderlijke huis bevindt zich op slechts een paar honderd meter van het Olympisch Stadion. Weymans voetbalde in de jeugd ook een tijdje bij Beerschot, maar trok dan achtereenvolgens naar het Nederlandse PSV, het Britse Cardiff, Tubeke en het Zweedse Östersund. Afgelopen zomer streek de linkerflankspeler opnieuw neer op het oude nest.

“Tussen Östersund en Beerschot zat ik een paar maanden zonder club. Bij Beerschot wist ik na een proefperiode een contract voor één seizoen met optie op een tweede te versieren”, blikt Weymans terug. “Ik was dolblij dat ik hier kon tekenen. Beerschot is mijn tweede thuis. Het was voorbestemd dat ik hier ooit in de eerste ploeg zou terechtkomen. Vroeger keek ik als klein mannetje op naar spelers als Losada, Colman en Cruz. Ik ging soms naar de training van de eerste ploeg kijken, maar durfde mijn idolen nadien amper aanspreken. Als er nu een jonge supporter opduikt langs het trainingsveld haal ik die meestal zelf even aan.”

In Weymans eerste maanden als Kiels A-kernspeler verzamelde hij 452 speelminuten, verspreid over elf competitiematchen. “In het begin was het wat inlopen, na die donkere periode zonder club. Nadien kreeg ik af te rekenen met een kleine blessure”, vertelt Weymans. “Toen Mardochée Nzita onlangs geblesseerd uitviel, kwam ik op links in de ploeg. Ik ben natuurlijk heel hongerig om te spelen. Of ik nu wat hoger of wat lager moet spelen, alleen of met twee op de flank: het maakt me echt niks uit. Vroeger in de jeugd was dat anders. Bij PSV ben ik destijds vertrokken omdat ze mij van aanvaller wilden omscholen tot verdediger. Later belandde ik toch op linksback. PSV had dus gelijk. (lacht)”

Met Beerschot is Weymans momenteel aan een sterke reeks van 15 op 15 bezig. “De sfeer in de kleedkamer was al top en werd er alleen nog maar beter op”, glimlacht Weymans. “Eigenlijk doen we min of meer hetzelfde als in de heenronde, maar we maken nu minder fouten. Ons eerste doel is de top zes veiligstellen. Als we onze resterende twee matchen in 2022 (tegen Standard B en Deinze, red.) zouden kunnen winnen, zetten we alleszins een grote stap in de juiste richting.”

In de komende maanden hoopt Weymans zich verder nog nadrukkelijker in de kijker te spelen bij de nationale ploeg van Burundi, waarvoor hij eerder al negen keer uitkwam. “Mijn moeder is Burundese”, legt Weymans uit. “Voor 2020 was ik nog maar één keer in Burundi geweest, maar ik ging graag in op het voorstel om voor het Burundese elftal te spelen. Mijn eerste match ginder was een ongelooflijke ervaring. We speelden in een stadion voor 20.000 man, maar er zaten véél meer mensen, tot in de verlichtingspalen toe. En sfeer dat die supporters maakten, niet normaal. Ik ga dus graag terug. We maken trouwens een goede kans op deelname aan de Africa Cup 2023. Als we ons effectief zouden plaatsen, dan wordt het een onvergetelijk feest.”

Lees ook: meer voetbal in de Challenger Pro League