Sabak begon zijn carrière bij Racing Mechelen waarna hij via Lierse en KV Mechelen bij Racing Genk terecht kwam. De voorbereiding op het seizoen 2016-2017 vatte hij aan bij de A-kern als 17-jarige en tijdens diezelfde zomer debuteerde hij ook als vervanger van Pozuelo op het veld van Lokeren. Het leek het begin van een veelbelovend verhaal.

“Ik kreeg mijn eerste minuten van Peter Maes die me ook nog speelkansen gaf in de Europa League tegen Sassuolo”, vertelt de Mechelaar met Assyrische roots. “Ook later onder Stuivenberg mocht ik nog af en toe opdraven, maar het Genkse middenveld was heel sterk toen met Pozuelo, Malinovsky, Berge, Ndidi en Heynen. Ondanks die concurrentie twijfelde ik nooit aan mijn eigen kwaliteiten, maar ik wou spelen en dus besloot ik te vertrekken. Een beslissing waar ik nadien spijt kreeg, want ik had beter op mijn tanden gebeten.”

“Het alternatief bij NEC Nijmegen was veelbelovend, want er werd mij veel speeltijd beloofd, maar in praktijk kreeg ik weinig kansen. De trainer vertelde me altijd dat ik geduld moest hebben, maar die uitleg was ik na een tijdje beu. Hoewel ik vaak goed inviel, kwam het nooit tot een volwaardige kans. Een keer ging ik wel in de fout door in het duel met Twente, tien minuten voor tijd en bij een 3-1-achterstand, rood te pakken. Net toen ik goed op dreef leek, werd ik voor twee matchen geschorst. Een domme fout van mij vlak voor de winterstop, dat geef ik toe. Maar daarna werd ik als een object opzij geschoven. Toen ze me bij de start van vorig seizoen bij de beloften stalden, was de maat vol. Mijn contract werd in onderling overleg ontbonden.”

“Een moeilijke periode, maar ik kwam er mentaal sterker uit. En gelukkig lag de oplossing op dat moment al klaar. Peter Reynders, een voormalig jeugdtrainer bij RC Genk, is T2 bij Forge en hij vroeg me of ik zin had in een Canadees avontuur. De keuze was snel gemaakt, want ik wilde gewoon zo veel mogelijk spelen. En dat lukte, want ik was basisspeler en kwam in al onze 15 wedstrijden in actie.

“Vorig seizoen was het lang onduidelijk of we hoegenaamd zouden spelen en uiteindelijk werd de competitie herleid tot een mini-toernooi. Alle acht ploegen kwamen op een ‘bubbellocatie’ samen en speelden een keer tegen elkaar. Op basis van die zeven wedstrijden mocht de top vier voor de titel strijden. We bleven ongeslagen in die Final Four en werden kampioen. Na 11 wedstrijden in 40 dagen! Een heel leuk gevoel natuurlijk, maar tegelijkertijd ook heel vreemd dat we het niet uitbundig konden vieren.”

“Daarnaast speelden we ook nog vier wedstrijden in de voorronde van de CONCACAF Champions League, maar we slaagden er niet in om ons te kwalificeren. Een stevige ontgoocheling. We waren er bij zowel onze eerste poging als in de herkansing heel dicht bij. Maar eind deze maand krijgen we nog een derde kans in de bekerfinale tegen Toronto. De winnaar van dat duel kwalificeert zich ook.”

“Toronto speelt dan wel in de MLS, maar ik ik acht ons niet kansloos. Voetbal blijft voetbal en het is een mooie kans voor de ploeg én mezelf. Enerzijds omdat een goede prestatie de aandacht van andere clubs zal trekken. En tegelijkertijd ook omdat ik bij Toronto Alejandro Pozuelo weer tegenkom. Bij Genk hadden we een goede band en ik leerde veel van hem. Hij is een fantastisch persoon, zowel op als naast het veld.”

Zo staat het Canadese seizoen voor de deur en dat is, als het van Sabak afhangt, ook meteen zijn laatste in Noord-Amerika. De aanvallende middenvelder snakt stilaan naar een terugkeer om dichter bij zijn gezin te zijn. “Omdat ik absoluut wil blijven spelen nu, tekende ik bewust nog bij voor een seizoen”, legt Sabak uit. “Maar dat is dan met de intentie om me in de kijker te spelen voor clubs dichter bij huis. Natuurlijk hoop je dan altijd op de topclubs, en ik weet ook dat ik daar de kwaliteiten voor heb, maar ik wil mij in eerste instantie gewoon tonen in België. Maar in voetbal weet je nooit en daarom focus ik me in de eerste plaats op Forge.”

Meer lezen: Belgen in het buitenland