Limburgse afdeling Cycling Vlaanderen moet deze keer echt op zoek naar een nieuwe voorzitter

Ondanks corona voer het schip van de Limburgse afdeling de voorbije jaren een meer dan behoorlijke koers. Er zijn natuurlijk de trends van het dalend aantal renners, het dalend aantal clubs en een kalender met steeds meer gaten. Maar in de bestuurskamer leek de rust teruggekeerd. Of het moet zijn dat men discussies de voorbije periode binnenskamers kon houden. Dat is op de eerste plaats de verdienste van Jos Mondelaers. De Kampenaar is een pragmaticus. Liever de handen uit de mouwen steken dan grote theorieën verkopen.

Het was ooit anders. Zeker toen er in 2014 een opvolger moest gekozen worden voor Jean Brebels. Mondelaers, toen ondervoorzitter, leek de gedoodverfde opvolger, maar hij werd op de meet geklopt door Roland Alenis. Het resultaat van de stemming was een afspiegeling van de verhoudingen in het toenmalige bestuur. Alenis kon ook na de verkiezing niet nalaten om na te trappen. Ook tijdens zijn mandaat als voorzitter gaf de Zonhovenaar weinig blijk van empathie. De Limburgse afdeling zette in die periode weinig stappen vooruit en beslissingen zoals het aanduiden van een onbekend iemand als provinciaal coach zorgde vooral voor veel onbegrip.

Uiteindelijk verloor Roland Alenis het vertrouwen van de bestuursploeg en hield hij, voor een vertrouwingstemming allicht zijn ontslag zou betekenen, in de zomer van 2016 de eer aan zichzelf. De opvolging lag voor de hand: Jos Mondelaers. Eerst als vervangend voorzitter, later als verkozene. Mondelaers heeft altijd aangegeven dat hij zichzelf als een overgangsfiguur zag. Met zijn jarenlange ervaring, zijn kennis van de wielerwereld, maar vooral als bruggenbouwer, zorgde hij ervoor dat de Limburgse wielerfederatie weer als één blok naar buitenkomt.

Toch is de hemel niet helemaal wolkenloos. De vraag is wie in januari de opvolger wordt van Jos Mondelaers. Binnen de huidige bestuursploeg lijkt er niet meteen iemand klaar te staan, ook al namen bekwame bestuurders als Luc Geysen en Ludo Smeyers de voorbije jaren een mandaat op. Enkele jaren geleden werd Brecht Toelen als witte raaf binnengehaald. Toelen werd jeugdvoorzitter en had eigenlijk alles in handen om de sterke man in Limburg te worden. Net als Mondelaers is Toelen een man van de aanpak. Eerst als manager van zijn eigen team en organisator van cyclocrossen en tegenwoordig is de twintiger uit Helchteren aan de slag bij Flanders Classics. Tijd voor een voorzittersfunctie lijkt er niet meteen te zijn.

Moet het van iemand als Alex Onclin komen? De Zuid-Limburger drukte de voorbije jaren zijn stempel als organisator van koersen. Hij kan het, maar de kwaliteit die hij in de organisatie van zijn koersen legt, mag ook niet verloren gaan. Is er al aan gedacht om Jari Snyers te polsen. De jonge Snyers is na een passage bij Cycling Vlaanderen aan de slag bij Circuit Zolder. Daar ligt er met de nieuwe wielerpiste werk genoeg op de plank. Bovendien kan Snyers straks in de voetsporen van Marc Wauters stappen. Andere kandidaten lijken er niet meteen te zijn of het moet zijn dat er begin 2022 een nieuwe witte raaf opduikt.

Misschien moet Cycling Vlaanderen het systeem van de provinciale afdelingen maar eens in vraag stellen. Is het in een tijd waar op clubniveau het aantal helpende handen al heel beperkt is, nog nodig om per provincie een bestuursniveau te hebben? Investeert men niet beter in professionele krachten die aanspreekpunt voor één of meerdere provincies zijn? Het lijkt alleszins een overpeinzing waard.

Lees ook: meer wielrennen