Laurens Sweeck bekomt van kwalijke val in Tabor: “Mijn hele lichaam zindert nog na”

Veldrijders komen wel vaker ten val in een wedstrijd, maar de val van Laurens Sweeck in het Tsjechische Tabor zit daags na de feiten in het geheugen. “Ik schatte de balken verkeerd in. De eerste kon ik zonder problemen nemen. De daaropvolgende balk lag op een lichte helling en de snelheid was weg. Elke crosser weet dat hij een risico neemt als hij jumpt over balken en ik geef toe dat dit niet mijn specialiteit is. Toch had ik de tuimeling niet verwacht. Ik trok mijn stuur te veel in de hoogte en ging overkop.”

Ondanks de flinke smak kon Sweeck toch de finish halen. “Ik was even dizzy, maar besefte dat ik toch voort moest. Die val gebeurde in de tweede ronde, waardoor ik eventueel nog het een en ander kon goedmaken. Op zich is dat ook gebeurd, want ik kon van de 35ste stelling nog opschuiven naar de veertiende plaats. Puur op karakter haalde ik het einde. Na de aankomst ging het licht uit”, aldus nog Sweeck. “De hoofdpijn nam de overhand. De nek en de rug hadden een slag gekregen en ook de lies speelde serieus op. Ik was met mijn onderbuik achter mijn zadel blijven steken.”

Daags na de feiten heeft Laurens Sweeck nog altijd last van zijn buiteling. “Mijn hele lichaam zindert nog na. De hoofdpijn is niet helemaal verdwenen. De lies voelt nog altijd stijf aan en ook de rug en de nek zitten nog vast. Ik heb vandaag een beetje losgereden om de spieren wat soepeler te krijgen. Dat korte tochtje lukte wel, al was de hinder duidelijk. Wellicht zal het de komende dagen vlotter lopen. Ik neem aan dat mijn komende crossen niet in het gedrang zullen komen. Volgend weekend start ik in Boom. Nadien volgen gewoon Antwerpen, Gavere en Namen.”

Naast de lichamelijke ongemakken moet Sweeck ook de sportieve gevolgen dragen van zijn val. “Het is duidelijk dat een goed eindklassement in de Wereldbeker quasi onmogelijk is geworden. In een gewone jaargang is het al moeilijk om een slecht resultaat weg te werken. Nu wordt dat bijna ondoenbaar. Het regelmatigheidscriterium telt slechts vijf crossen. Er blijven er nog vier over om in te halen. Ik weet dat ik een podiumplaats mag vergeten. Op één of meerdere wonderen rekenen lijkt me niet opportuun.”