“Ik kwam in 1988 over van VV Leest, het jaar waarin KV de Europacup won en Racing zijn laatste promotie naar eerste klasse behaalde”, herinnert de inmiddels 44-jarige Leestenaar zich. “Mijn debuut maakte ik als 17-jarige tegen Tienen en mijn eerste goal scoorde ik tegen Rupel Boom. (lacht) Het zijn momenten die in mijn geheugen staan gegrift.”

“Of ik Racing met de paplepel meekreeg? De familie is verdeeld in twee Mechelse kampen, laat het me zo zeggen. Ik kwam vooral uit een voetbalgezin. De liefde voor Racing is gegroeid. Aanvankelijk nam ik zelfs deel aan een stage bij KV waar ik een van de elf spelers was die een wedstrijd mochten spelen tegen een selectie van hun eigen jeugd. Aad De Mos selecteerde uiteindelijk twee spelers die hun kans mochten wagen bij  KV, maar daar was ik niet bij. Een week later speelde ik dan weer met een provinciale selectie tegen Racing en daar vonden ze me wel goed genoeg. Alsof het zo moest zijn.”

“In die tijd was Racing best een grote ploeg. Als je als jonge gast ballenjongen bent in een thuiswedstrijd tegen Club Brugge en je ziet een vol stadion tekeer gaan, dan maakt dat wel iets los. Maar gaandeweg zakte de club weg en als speler van de A-kern heb ik Racing alleen meegemaakt in derde klasse.”

“In mijn derde of vierde jaar kwamen de Georgiërs om Racing zogezegd ‘groot te maken’. Ze brachten internationals mee en dus was er voor mij geen plaats. Zo werd ik als prille twintiger een half jaar uitgeleend aan Nijlen en daar kwam ik sterker van terug. Vrij snel al zelfs, want de Georgiërs vertrokken quasi even snel als ze gekomen waren en namen ook hun spelers terug mee. Racing had me dus gewoon nodig, net als andere jeugdspelers zoals Scholiers, Van Vaerenbergh en Scheers. Puur op karakter en enthousiasme haalden we toen de eindronde, maar promoveren lukte niet.”

“Ik was nooit echt titularis en pendelde vrijwel altijd tussen bank en basis. Maar vanaf die periode in 2000 werd ik wel meer naar waarde geschat. Al moest ik ook vaak extra bewijzen na trainerswissels en bleef ik ook niet gespaard van zware blessures. Maar we speelden wel voor de top vijf en waren een paar keer dicht bij de promotie. Ik had misschien meer uit mijn carrière kunnen halen, maar het is wat het is. Ik was een type Gert Verheyen. Het was niet altijd even mooi om naar te kijken, maar wel nuttig.” (lacht)

“Mijn mooiste moment? Noem het gerust de mooiste dag van mijn leven. (lacht) Als ik Racing íets kon geven of andersom dan was dat het moment van mijn goal in de Mechelse derby. De heenmatch hadden we verloren met 1-2, maar die had ik gemist door een blessure. Dat ik Racing uiteindelijk de zege bezorgde Achter De Kazerne, was zoals ik het me had gedroomd. En zo legde ik inderdaad, zoals beloofd in de pers, 10.000 Kakkers het zwijgen op. Nu komt dat me nog vooral van pas als ik KV-supporters in mijn vriendenkring tegenkom.” (lacht)

“Ik werd toen nog meer Racinger dan ik al was. Al beleefde ik alles ook in een roes. Maar achteraf kwamen er ook heel wat herinneringen terug. Zoals de intrede in het stadion van 2000 Racingfans, wij die op het dak van de bus toekwamen aan ons eigen stadion. Op zich vrij belachelijk voor die kilometer, maar die ontlading toen. (blaast) Dat waren Europese toestanden. Het ging om een derby in derde klasse, dat was ongezien in België.”

“Het jaar nadien was evenwel mijn laatste jaar bij Racing. De club trok Henk Vos en Patrick Asselman aan en hoewel er nog wel plaats was voor mij, zou ik niet meer de eerste keuze zijn. Daar voelde ik me niet goed bij. Ik vertrok naar Bornem en achteraf gezien heb ik daar spijt van. Een speler zoals ik had altijd bij Racing moeten blijven. Zelfs in de tijd met de Mexicanen zou ik mijn plaats hebben gehad. Overal waar ik speelde, maakte ik mijn truitje nat, maar dat in groen en wit altijd een tikkeltje meer.”

“Of ik ooit terugkeer? Racing is de club van mijn hart, maar momenteel heb ik als sportief verantwoordelijke van Rapid Leest nog te veel werk met een ander voetbalproject dat me nauw aan het hart ligt (de samenwerking tussen Rapid en Leest United red.). Maar ongeacht het niveau waarop ze spelen, probeer ik nog jaarlijks een aantal wedstrijden mee te pikken. En elke keer opnieuw voelt het als thuiskomen.”

“Dat de club zo diep is weggezakt doet uiteraard pijn, maar ik zat nu eenmaal niet in de bestuurskamer toen die slechte beslissingen werden genomen. De rode cijfers konden nadien niet worden goedgemaakt en de laatste passage in tweede klasse bleek in dat opzicht de doodsteek. Nu gaat het weer de goede kant uit, want de mensen die nu aan het roer staan, weten van aanpakken. Maar of Racing ooit nog op het niveau van weleer terugkeert, is een grote vraag. De basis is daarbij belangrijk en die begint bij de eigen jeugdwerking. Voorts is Racing een traditieclub met trouwe supporters, dus aan hen zal het niet liggen.”

Lees ook: meer Vlaamse traditieclubs in de kijker