Justin Compernolle kapt met wielersport: “Maar ik ga mijn koersfiets niet verkopen”

“School combineren met koersen was veel eenvoudiger dan de combinatie met werken”, ondervindt Justin Compernolle. “Mijn beslissing heeft uiteraard ook voor een stuk te maken met de coronacrisis. Het voorbije jaar heb ik drie of vier koersen kunnen rijden. Op bepaalde momenten was ik zonder doel aan het trainen. Dat is lastig. Ik volgde een opleiding tot fietshersteller, haalde het getuigschrift, maar werk nu met andere materialen. Mijn vader runt een interieurbedrijf. We maken kasten, dressings, enzovoort. Inderdaad, een overschakeling van metaal naar hout. Bij Macom Design ben ik de enige werknemer. Mijn vader brengt me de knepen van het vak bij.”

Nochtans deed Compernolle het op de fiets niet slecht. In Hooglede kon hij als eerstejaarsbelofte een derde plaats pakken. Niet mis in een wedstrijd die altijd door sterke mannen (Jochen Deweer, Jens Vandenbogaerde, Ciske Aneca, Davy Commeyne, Timothy Dupont, Ludwig De Winter,...) gewonnen wordt. De kerel uit Torhout zat uiteindelijk zes seizoenen in de koers. “Ik ben begonnen als eerstejaarsnieuweling”, herinnert Compernolle zich nog goed. “Mijn mooiste moment? Moeilijke vraag. Mijn winst in Wervik in 2017, als eerstejaarsjunior. Er was een kopgroep van vijf, we reden er met vier naartoe en sloten pas in de voorlaatste ronde aan. In een sprint met dat kleine groepje kon ik het afmaken.”

Leuke herinnering! Als tweedejaarsnieuweling won Compernolle twee keer (Ruiselede en Veldegem), bij de junioren mocht hij ook tweemaal (Wervik en Haringe) juichen. Compernolle vermoedt dat z’n beslissing om met de actieve wielersport te kappen definitief is. “Maar ik ga mijn koersfiets niet verkopen”, benadrukt de Torhoutenaar. “Ik blijf fietsen, dat doe ik nog altijd graag. Vermoedelijk zal ik enkel in het weekend op mijn koersfiets springen. Om in de koers mee te kunnen moet je er elke dag mee bezig zijn. Dat is moeilijk geworden. Ook omdat de job in het bedrijf van mijn vader op fysiek vlak niet te onderschatten is. Als scholier was ik blij dat ik na school kon trainen. Kom ik nu thuis van het werk, dan ben ik blij dat ik in de zetel mag kruipen.”