Julie De Wilde naar Wereldbeker in Tabor: “Nog veel tijd nodig om crosstechniek bij te schaven”

Een uitslag rijden zit er voor Julie De Wilde nog niet in. Iedere wedstrijd moet De Wilde, die begin dit jaar bij de junioren nationaal kampioene werd, vanuit veertigste tot vijftigste positie knokken om op te schuiven. In Ruddervoorde en op de Koppenberg werd ze 34ste, vorige zondag in Merksplas 36ste. Niet leuk voor een ambitieuze sporter. “Dat valt wel mee”, verrast de eerstejaarsstudente communicatiewetenschappen. “Ook vorige winter moest ik bij de vrouwen elite crossen. Mijn best doen, dat is het enige wat ik doen. Ik cross graag, maar ik doe dat nog niet zo lang. In vergelijking met de topcrossers is mijn techniek nul. Ik zal nog enkele seizoenen nodig hebben om dat bij te schaven. Zoiets gaat niet van vandaag op morgen. UCI-punten pakken zit er nog niet in. Die zijn maar voor de eerste vijftien. Als je op plaats vijftig moet starten is het onmogelijk om in de punten te eindigen.”

In de Wereldbekers – het aantal manches werd door de coronacrisis herleid van veertien naar vijf (Tabor, Namen, Dendermonde, Hulst, Overijse) – vallen meer punten te verdienen. De eerste vijftig strijken punten op. Nochtans was De Wilde niet van plan om de verplaatsing naar Tabor te maken. “Kortrijk stond op mijn programma”, verduidelijkt de renster van IKO-Crelan. “Ik kreeg een vraag van bondscoach Vanthourenhout om de Wereldbeker te rijden. Dus laat ik Kortrijk vallen en trek ik naar Tsjechië. Gezien de omstandigheden mag ik blij zijn dat ik kan crossen. In Tabor probeer ik er weer iets van op te steken. Ik ga elke woensdag naar de ploegtraining in Kasterlee. Tijdens die trainingen leer ik op technisch vlak veel van Belgisch kampioene Sanne Cant. En van ploegleider Camiel van den Bergh. Inzake ploeg maakte ik eind augustus de juiste keuze. Zowel in het veld als op de weg kan ik mijn eigen weg uitstippelen. Dat was het opzet.”